تقدیر تلخ

درودا درود
این شعر قشنگیست در بحر رمل .زیر بنایش روان و مستحکم است و تعقید ندارد؛ زبانش امروزی و خوشایند و خوش آهنگ است. رقص کلمات در ابتدا تا انتها در آن وجود دارد تناسبها و تشبیهات و استعارات به زیبایی در آغوش آن جا خوش کرده‌اند. از همه زیباتر ذوقافیتین بودن، غنایش را دو چندان کرده است . در هر بیت دنیایی از زیبایی و معانی وجود دارد،افسوس که مرا مجال آن نیست که به آن بپردازم. فقط به شاعر گرامی دستمریزاد عرض می‌کنم و برایشان آرزوی موفقیت بیشتر
یا حق

احسننننتتتتتت هزار مرحبا به این قلم
واقعا خستگیم در رفت

همانطور که جناب حکیم نازنین اشاره نمودند ، این غزل ذوالقافیتین است . یعنی در هر بیتش دو قافیه وجود دارد :


گروه اول : ( فال . حال . مال . بال . یال . شال . فال )
گروه دوم : ( تاثیر . تیر . تصویر . زنجیر . شیر . شبگیر )

و اینکار چنانچه به درستی انجام شود و تناسب میان هر دو قافیه در هر بیت رعایت شود ، کار به نهایت زیبایی میرسد . که خوشبختانه شاعر توانمند ما اینکار را به نحو شایسته ای انجام دادند .

علاوه بر این کار به برخی دیگر از زیبایی های شعر اشاره میکنم :


پروانهء دل را به آتش می‌کشد ( ترکیب تشبیهی و مراعات نظیر )

تیر و مژگان ( با اینکه این تشبیه قدیمی ست اما بحدی فروتن و خوشگوار در بیت نشسته بود انگار که اول بار بود میشنیدم )


سینه‌سرخِ کوچکی، افتاده‌ در دامِ تو اَم ( در اینجا سینه سرخ ایهام دارد . هم نام پرنده ایست و هم منظور از دل آدمی ست . علاوه بر آن سینه سرخ در هر دو معنی که شاعر اراده نموده با کلمه ی دام مراعات و تناسب دارد )

در قفس هم ترس، از زنجیر دارد، بالِ من! ( زنجیر و بال و قفس و رعایت نظایر این سه در یک مصرع )


شیرِ پیری مانده از یک جَنگِ خونینم ولی
باز، رنگ و رو و بوی شیر دارد یالِ من ( من فکر میکنم علاوه بر مراعات نظیر و تشبیه بلیغ به کار رفته باید از مفاخره ی زیبای این مصرع هم یاد کنیم که شاعر با همه ی فروتنی اش ، چه رندانه و ظریف ، به این رجز زیبا رسیده است )


بعد از آن روزی که شالم را به دور انداختی!
بر دلش از قهر، یک تصویر دارد، شالِ من! ( تشخیص شال برایم جالب بود ، اینکه از برخورد و عتاب معشوق نه شاعر که شال او سوخته است چقدر زیبا رقم خورده و یادمان بیاید که در زمان تحویل سال برخی از هواکش خانه های قدیمی ، شال خود را به اندرونی خانه ها میفرستادند و میگفتند : شالم را نسوزان .. و صاحبخانه خوراکی یا شیرینی به شال او گره میزد و این رسم عیدی گرفتن کودکان قدیم در بسیاری از مناطق ایران بوده . و همچنین اگر کسی نامزد یا معشوقه ای داشت شالش را میفرستاد و او به شالش شاخه گلی میبست . من مطمئن نیستم که شاعر بزرگوار ما آیا واقعا در این بیت به این رسم قدیمی نظر داشته ، اما بعنوان یک مخاطب برداشتم از بیت این بود .


و در کل بنده نیز ، سرگرم کارم و فرصتی شد تا ضمن ناهار این صفحه نازنین را خط خطی کنم و عذر تقصیر دارم که سوادم بیش از این قد نمیدهد و زمانم کم است .