یک قطره بودنت

تمام عمر تشنۀ یک قطره بودنت بودم
شبانه روز ، منتظر در گشودنت بودم

در انحنای شیفتگی ، در مدارِ شیدائی
اسیرِ دستِ خاطرۀ دل ربودنت بودم

در آن هوای منجمد و جانگدازِ تنهائی
گشاده روی ، مشتری غم فزودنت بودم

اگرچه خود ستایی تو پیر و ناتوانم کرد
ولی همیشه شیفتۀ ، خود ستودنت بودم

غروب ، از کرانۀ یادت وصال می جستم
سحر ، ندیمِ نغمۀ  فُرقت سرودنت بودم

هم انتظارِ بی ثمری بود ، از تو دلداری
که خواستارِ دردِ دلم را شنودنت بودم

هم اهتمامِ بیهُده ای بود ، از تو دل کندن
مواقعی که در پی از دل زدودنت بودم

چه بوستانِ نادره ای بود در پسِ یادت؟
که مستِ بوی بودنِ تو در نبودنت بودم