سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری


عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

يکشنبه 30 دی 1403
    20 رجب 1446
      Sunday 19 Jan 2025

        حمایت از شعرناب

        شعرناب

        با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

        دو چیز در جهان بی انتهاست: عظمت جهان و حماقت بشر انیشتین

        يکشنبه ۳۰ دی

        کوچه ی بن بست

        شعری از

        افسانه احمدی ( پونه )

         از دفتر آرامش درون نوع شعر مثنوی
        ارسال شده در تاریخ دیروز شماره ثبت ۱۳۵۲۴۹
          بازدید : ۳   |    نظرات : ۰
        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر افسانه احمدی ( پونه )

        مرا یاد تو و آن کوچه ی بن بست خواهد کشت
        هوای بی کسی و این غم دربست خواهد کشت


        شبی از شدت تنهایی و دلتنگی ام رفتم
        همانجایی که عهد اولین دیدار را بستم


        میان کوچه قلبم را در آغوشم کشیدم تا
        بدون تکیه و شانه ، نیفتد از نفس از پا


        کلید انداختم تا واکنم در را ، دلم لرزید
        صدایی در سرم از وحشت تنهایی ام پیچید


        تو اینجا آمدی اصلا به دنبال چه می گردی؟!
        ببین با روزگار خود در این مدت چها کردی؟


        به هر سختی که شد از پله ها رفتم به روی سر
        کشاندم نعش دل را تا رسیدم پلّه ی آخر


        نفس در سینه حبس و دست من چرخید روی در
        صدای تپ تپ قلبم درون سینه رفت از سر


        سکوتی تلخ روی کل خانه حکم فرما بود
        که هر جا عشق پایش را گذارد میشود نابود


        فضایی سرد و تاریک و نگاه پنجره خاموش
        صدای پای تنهایی فقط پیچیده در این گوش


        صدای چکه های آب می آمد نمی دانم
        صدای گریه ی دل بود یا آشوب پنهانم !


        تمام خانه را گشتم ندیدم جای پایت را
        گرفته غربتی بی انتها ، حال و هوایت را


        دو فنجان چای سرد و تکّه کیکی خشک روی میز
        فضایی غمزده ، پیراهنی بر روی رخت آویز


        شرابی نصفه نیمه با سلامت باد و یک باده
        به مستی گوشه ای دیوانه ای خونین دل افتاده


        میان مویرگ های بریده ، درد ماسیده
        در آغوش دلِ گلدان گل سرخی پلاسیده


        چنان سوز بدی می آمد از لای در و دیوار
        شبیه سیلیِ سرما ، به روی صورتی تبدار


        نخی سیگار دیدم لا بلای بغض ها روشن
        تو کام آخرش بودی که افتاد از دهان من


        نشستم تا خود صبح از سبوی اشکها خوردم
        تمام ذهن خود را از وجودت پاک می کردم


        به روی دوش زخمی ام کشیدم قلب پرپر را
        رها کردم تمام خاطراتی را ،  که بود آنجا


        گذشتم از تو و آنکه گرفته ، حال جای من
        نشد رد دیگر از آن کوچهٔ بن بست پای من


        هوای رفتنم ابری و بارانی و طوفان شد
        دوچشمم تا ابد شب گریه و خونابه دامان شد


        وَ باران ! بر تو نفرین باد اگر این بار باریدی !
        به من لعنت اگر من را در آغوش خودت دیدی


        نه دیگر با تو آرامم ،  نه حرفی بر زبان آید
        نه قلبم میتپد از عشق نه"پونه"غنچه ای زاید


        افسانه_احمدی_پونه

        ─┅─═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═─┅─
        ۰
        اشتراک گذاری این شعر
        ۱ شاعر این شعر را خوانده اند

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.

        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        سید هادی محمدی سید هادی محمدی
        ۱ ساعت پیش         لیلا گماری ( مأنوس شده با قلم) لیلا گماری ( مأنوس شده با قلم)
        ۲ روز پیش         محمد شریف صادقی محمد شریف صادقی
        ۲ روز پیش         جمیله عجم(بانوی واژه ها) جمیله عجم(بانوی واژه ها)
        ۳ روز پیش         ابراهیم هداوند ابراهیم هداوند
        ۴ روز پیش         زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس) زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
        ۴ روز پیش         احمدی زاده(ملحق) احمدی زاده(ملحق)
        ۴ روز پیش

        نظرات

        مشاعره

        مهدی سمیاری

        دوستی با تو نشد نقشه کشیدم ووو با رفیقان شما دوست شدن فلسفه دارد
        میر حسین سعیدی

        یک لحظه به دل دیدم و صد بار صدا کرد ااا گم گشتم و او با دل بیچاره چه ها کرد
        ساسان نجفی(سراب)

        همدم خار می شوم بی کس و یار می شوم اا بر سر دار می شوم باز مقابلم تویی
        شاهزاده خانوم

        دِ لامَصَب نِگاتو کنترل کن ااا سگِ چشمایِ تو آدم می گیره ااا شدم معتادِ رنگِ قهوه ای که ااا فقط از رنگِ چشمات دَم می گیره
        ساسان نجفی(سراب)

        هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود اا هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        4