دردنامه

ببخشا خدایا به دردنامه ام
از این پرسش نا بجا خوانده ام
مرا رنج مردم چنین زار کرد
مرا از ادب دور و دور از تو کرد
خدایا خبر داری از حال ما
نگفتند به تو رنج دوران ما
ترا می شناسم تو دانا حلیم
تو فرزانه و پاک و خالق حکیم
ولی چند سالی ست بی صدا 
نشستی تو بر عرش خود کبریا
من بی خرد با تو دارم سخن
سکوتی چرا ساکتی جان من
خدایا کجایی ؟چرا ساکتی؟
تو بیدار و هوشیاری و صانعی
من آنم که گوشم به فرمان توست.
تو آنی که فرماندگی آن توست
خدایا عقوبت نکن خسته ام
عطونت بیاور که وابسته ام
مرا با چنین کفر آخر چه کار
ولی داغ غم دیده از روزگار
بده پاسخم گرچه دور از تو باد
چنین پرسشی دور شان تو باد
خدایا بگو :پاسخم مو به مو
که تو شاهدی یا رها ییم بگو
چرا رنگ دنیا یمان بد شده
چرا آسمان شیشه ی سد شده 
ملایک کجایند؟چرا نیستند؟
میکاییل کجا رفته؟ اینجا دگر نیستند
بگو رزق و روزی کجا رفت فنا
فقط رفع حاجت شده سهم ما
 بگو مابقی حقوقا چه شد
به جیب کدام آدمی ریخته شد
مبادا به رزقی که دادی به او
شده عاشق چشم و ابرو نگو؟
چرا روزی از ما بریدند چرا؟
چرا کودکان  هم شدند مبتلا
که در کوی و برزن دوند کودکان 
فروشند تمام خوشی هایشان
خدایا عطوفت کجا رفته است
به زیر حلب کودکی مرده است
چراغ تو هر روز روشن شود
کجا چشم مردم به گلشن شود
کجا اشتباه از رهت دور شد
کجا بوده ای؟ بنده ات کور شد
چرا دست ما را رها کرده ای
خدایا تو هم چشم خود بسته ای
خدایی که من می شناسم کجاست؟
پر از عشق و مهر و پر از لطف هاست
تو که حاکم این جهانی بگو
به سیلاب و قهر آشنایی بگو
که کردی چنین قتل عام سکوت
اگر اشتباهم  به چاه هبوط
رضایی که از درد و غم جان دهم
به جای خودم نان به آنان دهم
به جانت قسم  بی پناهم  خدا
پناهم تویی بی گناهم خدا
اگر کفر گفتم عتاب مرا عفو کن
ندارم دگر تاب ... مرا عفو کن
زبان گر به کفر باز کردم بگو
سیاهم به محشر به هر دم بگو
نمی بخشی اکنون گناهم بگو
بگو چاره ی اشتباهم بگو
برایم مهم نیست آب از سر گذشت
تمام یقینم به کفری شکست
دلم نازک است ای خدا کار توست
اگر کفر گفتم از ایمان به توست
تو گفتی نباید سکوت وقت دم
ستمگر چو دیدم کشم داد غم
بگویم خدا هست و جز او نبود
بگیرم من از ظالمان هر چه بود

27اسفند99
آذر.م