بیان

سلام

و

از همان روز اولی که این شعر را خواندم نکته ای در ذهن ام
مانند یک علامت سوال بزرگ شکل گرفت ، پس منتظر ماندم
تا شاید بین نظرات به آن نکته اشاره ای شود و خب انتظار
بی نتیجه ای بود لذا بر آن شد‌م تا آن سوال را مطرح نمایم ؛

بر طبق شعر و نیز پی نوشت آن ، سخن در خصوص
بمباران شیمیایی حلبچه است و مشخصه ی اصلی این
گونه از حملات ناجوانمردانه ، ایجاد خفگی و تاول های
پوستی شدید می باشد ، اما شاعر از عروسکی صحبت
می کند که سرش بریده شده است و هرچه فکر کردم
نتوانستم ارتباطی درست بین سر بریده ی عروسک و
بمباران شیمیایی حلبچه برقرار کنم ، چرا که علی الاصول
این نوع بمباران نتیجه ای مانند بریده شدن سر ندارد
پس چرا شاعر از این ترکیب استفاده کرده است ؟؟!!

در آن قریه که مِه به خصومت
روشنی را بر صلیب خشم خویش آویخته بود ،
شبحی خاک را جستجو می کرد :
دختری عروسک سر بریده اش را
به خاک می سپرد
(مهرداد جمشیدی. مانا)

با احترام به ساحت بلند شعر و ادب ایران

به رسم ادب آغازِ سال نو را به مدیریت محترم و همه‌ی عزیزان محفل ناب تبریک عرض می‌کنم و از درگاه ایزد منان برای همه سالی خوش و خرم طلب می‌کنم.

پیشتر نظرم را راجع به این سپید نوشتم اما حیفم آمد از شرح و واکاوی این اثر بگذرم. به قدرِ حوصله می‌نویسم و از مدیریت مدبر و محترم سپاسگزارم که ستون سبز را به عنوان "نقد و تحلیل" مزین کرده‌اند.
بمباران شیمیایی حلبچه واقعه‌ی دردناکِ خیلی دور و غریبی نیست و در ۲۵ اسفند ۱۳۶۶ در دوران جنگ تحمیلی ایران و عراق اتفاق افتاد.
"استعاره‌ی انسان‌مدارانه یا انسان‌انگاری یا تشخیص، یعنی بخشیدن صفات و خصایص انسانی به اشیا و مظاهر طبیعت و موجودات غیر ذی‌روح یا امور انتزاعی."(مکنیه)
سراینده در آغاز شعر با ترکیب‌ِ "خصومتِ مه" و سپس "صلیبِ خشم" شعر خود را به زیور "مکنیه" آراسته و از همان ابتدا کلام را به زیبایی آغاز کرده است.
اولین تصویری که از این سپیدِ کوتاه در ذهن خواننده نقش می‌بندد؛ تصویرِ مه گرفته‌ی یک روستاست.
"مه" استعاره‌ایست از همان گرد و دود منحوسِ خصومت‌باری که... و "صلیبِ خشم" که شاید بدترین نوعِ مردن را در ذهن خواننده تداعی می‌کند.
دومین تصویر؛ تصویر دختری است که عروسک سر بریده‌اش را به خاک می‌سپارد. این تصویر از نگاه سراینده نامشخص و مبهم است و به ظن او شبحی است در حال جستجوی خاک. سراینده با این ترفندِ شاعرانه اوضاع و احوالِ تیره و تار و دردناک روستا و اهالی‌اش را به وضوح به تصویر کشیده است.
به امید روزی که دیگر شاهد چنین وقایعِ دردناکی نباشیم.

با احترام و با آرزوی سالی خوش برای همه‌ی عزیزان
دقایق آغازین سال ۱۴۰۰ شمسی
ابراهیم هداوند

دوستان سلام ... دیروز بین همه ی اثرات ارسالی ام به اینجا جستجو کردم و تمام کامنتهای نقدی که پای نوشته هام بود را کپی کردم و چند روزی هم ویرایش و مرتب سازی آن وقت میبرد . و میخواهم بعنوان کتاب تازه ام آنرا pdf کنم . البته یک یا دو اثر دیگر هم ارسال خواهم نمود
اما بعدش یعنی از چند روز دیگر اینبار به سراغ کامنتهای سبزی خواهم رفت که در پای شعرهای خود شما عزیزان نوشته ام و آنها را انشالله جمع آوری و تدوین خواهم نمود . چون در سایت قبلی شش هزار کامنت نقد و غیر نقد را با ۱۲۰ اثر ارسالی ام یکجا تبخیر کردند ( و این تنها موردی ست که هنوز نبخشیدم ) و ایکاش آن نوشته ها را از قبل در جایی یادداشت میکردم . ضمن عذرخواهی از اینکه تیک نقد را میزنم از همه ی دوستانی که پای شعرشان حتا یک پنجره ی سبز گشودم خواهشمندم در اینجا یا خصوصی یا هر راه ارتباطی دیگری که بلدند ، آدرس بدن تا سراغ آن نوشته بروم و با شعر مربوطه کپی کنم ( مثلا بعنوان نقدهای مانایی ) چون دقیقا نمیدانم برای چه کسانی و پای کدام شعرشان مطلب نوشته ام و چه بسا در حین جستجو بسیاری از موارد را پیدا نکنم و از قافله عقب بمانند ( راستی قافله با قاف است ) ... و راستی از جناب استکی که مهربانی شان باعث خوشحالیم شد تشکر میکنم و امیدوارم امسال سال خوبی برای خودش و خانواده اش باشد