میدان آزادی؟؟؟

سلام ... آنچه خواندم دقیقا شبیه نوار قلب بود ، یعنی گاه با بال و پر کنایه و کد و اشاره ، به سماوات سرود ، پرواز میکرد و گاه با عدول عمدی از آرایه و صور تخیل ، به زمین محاوره مینشست ... فضای شعر بسیار گرم و صمیمانه بود ، و نامه ی آن غریب دلشکسته را برای عشیره اش که او را به حال خود گذاشته اند ، به خوبی پرداخت شده بود . از کلمات پر طمطراق و دهن پرکن خبری نبود و ردای سادگی بر تن جملات جلوه میکرد . اما آنچه این شعر را ضربه فنی میکرد ، اصرار شاعر به نوشتن متن بود . شعر با قوت بسیار و مضاعف شروع شده بود و داشت به نرمی و نازکی پیش میرفت :

اوستا احمدِ مرشد
سحرگاه به گرفتنِ وحی می رود ( کنایه )


و آقا حیدرهم به کار قبلی اش
که تزکیهِ مضاعف نفس است اشتغال دارد( کنایه )

و خودم هم بخاطر فرهنگِ نژادپرستی
سوادِ کمی دارم ( مجددا کنایه )



ولی انگشتان تاولَم دیروز ( تشخیص )

در دستگاه سی اِن سی متموّلین ملیّت ( واج آرایی و کنایه)
کرانه های تکلّم لال شده اند ، ( ترکیب استعاری )

بستر سبزینه خشکیده است . ( پاردوکس )

آلاله ها و سوسنها مدلینگ شده اند ، ( تشخیص کنایی )

و نسترنها به عیّارانی بدل شده ،( تشخیص )



تا اینجای کار ، شاعر با بهره گرفتن از عناصر زبان و با استعارات مکنیه و تشخیص های مهیج ، فضایی شاعرانه را رقم زده بود ... اما درست از اینجا به بعد هرچه بیشتر در شعر گشتم ، کمتر به کشفی شاعرانه رسیدم . از شعر انگار قصوری سر زده بود و شاعر به امان خدا ولش کرده بود ...
قبلا هم از شما آثاری خوانده بودم و حتا یادمه زندگی پرتلاطمی داشتید از خودم بدتر .. برایتان آرزوی موفقیت دارم . و امیدوارم که به خواسته هایتان برسید