شعمدانی

سلام

و

فارغ از احترام بسیاری که برای شخصیت و نحوه ی فعالیت شما در سایت ناب قائل هستم و این احساس بی گمان در تمام کاربران دیگر نیز جاری ست ، از آن روی که هماره تشنه ی آموختن بوده اید و این را اگر‌چه بسیار بیشتر از دیگران می دانید ، بارها اعلام نموده اید که بی تردید از فروتنی تان است؛
اما بر اساس آن چه که بهب تجربه دیده و آموخته ام باید بگویم که با توجه به وسعت دایره واژگان شما از سویی و از سوی دیگر عدم تسلط تان به وزن و نیز تسلط تان به قافیه ، پیشنهاد می کنم چند مدتی دست از نوشتن شعر کلاسیک بدارید و ذوق خود را در سپید و نیمایی محک بزنید تا طبع تان اجازه بیابد فارغ از فکر درستی و نادرستی وزن و این جور قیود و بندها ، کاملا رها و به راحتی خودنمایی کند و بدین گونه می توانید علاوه بر احساس رهایی در قلم خویش ، از وسعت واژگانی که آموخته دارید سود بجویید و مجبور نباشید تنها با واژگانی خاص به سرودن بپردازید .
اگر چه تلاش تان در راه آموختن قواعد اوزان ستودنی ست اما به ذهن خود اجازه بدهید در آغاز به جای دست و پنجه نرم کردن با فرم ها و قالب های بی روح شعر و به هدر رفتن انرژی های سرودن تان در ازای آموختن اوزان ، مدتی را بدون اضطراب صحت و سقم ، تنها به خیال پردازی و بازنمایی خیالات نازک مشغول باشد و در همین حین با تجزیه و تحلیل و تقطیع کلمات در ابتدا ، سپس ترکیبات ، بعد از آن تک مصراع و تک بیت و حتی در همین حین جملات مورد استعمال روزمره ، به آهستگی ولی به گونه ای ماندگار وزن و قافیه را به تمامی چیره شوید و بدین گونه که اکنون مجبور هستید یک غزل کامل با بیش از ده بیت را به درستی بیارایید ، تنها به آموختن از جزء و سپس حرکت به سوی کل بپردازید که اصلی مهم در راه آموختن اوزان است .
اما حرف آخر آن که بی گمان فروتنی بسیار شما سببی بزرگ بود که به خود اجازه دادم این گونه بنویسم و در حضور اساتید بزرگوار ، درس پس بدهم ...