بذر تلقین

درجاده ی بی تقدیر

باجادوی بی تاخیر

سقوطِ دامنه  پیدا بود

درکمینگاهِ آشکارِ هبوط

با شتاب شب مشکوک

وعداوت ،

عادت دیرین شقایقهای عاشق

می شد ؛

نزولِ باغچه را نمایان دید .

می شکست  در حلقوم

بغض چنگی  ،  شیشه ی پر شکوه  آرامش 

 باآرشیو سنگیِ بی متارکه یِ خویش

با فاصله ی بی حوصله 

با پرتاب سنگپاره ی حروف 

با تپانچه ی زخمی دشنام

و سنگ چخماق  و چماق و چوب

وعصرِ پرقصورِ قاطعِ علوم

باکینه ی اُشتریِ مشتریان کور

در چنگ مین و بمب و  ،

جنگ هسته ایِ بد مرسوم



می شد : ورود کرد

وقلب مقابله را  پاشید

بعداز هزاران سال

با تعمید فاجعه ی تبعید

و غسل غساله ی تجهیز

باسجده یِ ناچارِ چنارِ پیر



ای گم شده ،

در آستان پرنشانه ی پیدا

بذر تلقین کِشته در زمین ناهموار

چشمِ آزادِ خویش را بگشا

 صاف کن ،

آرد سوخته یِ کرم خورده را

در آسیاب بادیِ بی هنجار 

ازنو بکار ،

گندم خجسته ی خودرا

مُلکی دگر ،

در بارقه ی  ناشناس پرستوهاست .

...

زندگی

وجهه ای  دگر دارد

بی هجومِ هجمه ساز ذهن .

درجاده ی پر تقاطع ادراک :

با محوِ چراغِ  روشن دیدار

باتقلید دیرپایی کور

قیرپاش سمّی ای کردیم ،

 بر خویشتن ایجاد ...