مرغ آمین

ناله کرد مرغ آمین گوی به کوی
گفت کوی درد را چاره جوی
نفس را می رودجان در عذاب
از تار روزگارکاررا چاره جوی
گفت صعب و رنج دارد زمان
گفت رنج با فرزند آدم گره آموخته گوی
گفت کی بود آزاداین کند و بند
گفت پای در بند آشیانه گوی
گفت جنگ در جنگ روز ما
گفت کوی آب تن کرد زین بهانه ناله گوی
گفت زور گفت زندگانی بر زند گان
گفت زبن زندگی افسانه گوی
گفت درد بی مرحم نی آرامشی
گفت ز خدا به دعا وزآن باده گوی
گفت هشیاران زآن باد زرد خاموش
گفت صلب تا توان زآن داده گوی
گفت صعبست تکلیف گوی
گفت پنهان جوهری  زآن داده گوی
گفت به غایت رسیدروزگار
گفت باز گشت ندارد این آهسته گوی
۲۳     ۱۱.  ۹۹.  
طوبی آهنگران