مرده دل

درود... بسیار آهنگین و جذاب و حزن انگیز

برخلاف خیلی ها که میگویند شعر را باید دست ناخورده رها کرد و بدون علائم گذاشت، من معتقدم که گذاشتن ویرگول و کسره و ضمه و فتحه و سکون و خط فاصله و غیره اتفاقا بر شعریتِ سروده اثرگذار و مخاطب را به دردسر نمی اندازد و از بلاتکلیفی واژگان و مفهوم میرهاند.
اصلا رعایت خط فاصله و گذاردنِ کسره و... بر همگان واجب است.معتقدم شعرِ بدونِ علامات و بدون رعایت نگارش و اصولِ ویرایش،یعنی ساختنِ مجسمه یِ بی سر،یعنی ساختمانِ بی سقف.آغازِ بی پایان.


مرده دل من که دلم جزبتوراهم ننمود

در بدوِ خوانشِ این مصرع،مخاطب بشدت پریشیده و بلاتکلیف میماند

مُردهْ دِل، خطاب میکند
مُردهْ دِل،من که دلم جز به تو راهم ننمود
بتو... به تو است ( تا به حال ندیده ام که کسی بنویسد بِتو !)
شعری به این زیبایی در این موضوعات میمانَد

یا همچو طاووس ملون دل ما را بردی
مُلَوّن ،خواننده در نگاه اول به اشتباه می افتد( نوباوگان و کمتر به واژگانِ قدما،خو گرفته)

بقولِ سنایی:

یکرنگ با زبان ، دل من همچو آخرت
وینان به طبع و جامه ، چو دنیا ملوَّنند.


ار در مصرع اولِ بیت آخر،قطعا از است که احتمالا اشتباه تایپی بوده و سهویست ( ولی برادر عزیزم،حیف نیست شعری به این ضرب آهنگ و محتشمی،مخاطب را به دردسر وا بدارد؟)


مطلب بعدی:
استفاده ی بیش از حد از قوافیِ بود و نبود و مشتقاتِ بود است که این را نیز میتوانی سر و سامان دهید.ولی کُلا دست مریزاد داشت،موفق باشی



بداهه ای به ذهنم رسید که تقدیمش میکنم به « قشنگ » :



از وعده یِ هر روزه یِ تو بیزارم
با این همه امّا، دوستت میدارم

آخر بکِشِم تو را شبی در آغوش
تجویزِ پزشک است گُلَم، بیمارم




عیسی نصراللهی