نوبت دوم مطب

ن وَالْقَلَمِ وَمَا يَسْطُرُونَ

درود جناب مانای بزرگوار و نیکوسرشت!
شعر پرمحتوا و نابی را به اشتراک گذاشتید.
چند روزی به جهت مشغله‌ی نوشتاری در مجازی فعّال نبودم و امروز هم که به سایت سرزدم، به جهت کمبود وقت بخش نخست از این شعر پرمفهوم را واکاوی می‌کنم و مابقی را به اهل فن وامی‌گذارم:

🍃🌸🍃

_مرا به جلجلتای جدایی کشاندند
فریسیانی که اندوهشان را بر شانه‌ی انجیل مانا می‌گریستند...
و اولین سنگ را العاذر ناسپاس به پیشانی‌ام زد؛
که خود زاده‌ی نفسهایم بود...


بخش آورده شده، ضمن داشتن مراعات نظیر میان واژگان و تلمیحاتِ تاریخی، دارای آرایه‌های ادبی دیگری نیز هست؛ از جمله آرایه‌های ادبی و مفاهیم واژگانی آن عبارتند از:
* جلجتا: جایی که مسیح مصلوب گردید.
جلجتای جدایی: تشبیه بلیغ و واج‌آرایی.

* فریسیان: گروهی از یهودیان و در اینجا می‌تواند استعاره باشد از بهانه‌گیران و کسانی که در راهِ به‌هم رسیدنِ عاشق و معشوق، سنگ می‌اندازند و مانع ایجاد می‌کنند.

* العاذر یا لازاروس شخصی است که عیسی او را زنده کرد. در اینجا نماد قرار گرفته برای اشخاص بی‌چشم و رو.

* سنگ زدن یا سنگ انداختن کنایه از: اشکال تراشی؛ مانع پیشرفت کار کسی شدن. حالا سنگ بر پیشانی زدن: به نظرم عبارتِ کناییِ مانایی است به مفهوم ضربه زدن؛ آزار و اذیت رساندن.

*زاده‌ی نفس‌هایم بود: اشاره دارد به همان دم مسیحاییِ عیسی که مردگان (از جمله العاذر) را زنده می‌کرد؛ و بیماران را بهبودی می‌بخشید.

*
 _ باز هم برگشتی به شیشه؟
_ به شیشه برنگشتم دکتر
شیشه‌ی هر چه شعرست شکسته در چشمانم...

* شاعر واژه‌ی «شیشه»: را در دو معنای متفاوت به کاربرده است؛ پس در اینجا این واژه جناس تام دارد.

*
_ به این بخش از شعر، بیشتر دقّت کنید:

شیشه‌ی هر چه شعرست شکسته در چشمانم؛
اصلا چیزی در گلویم گیر کرده که نه قی می‌شود و نه قورت می‌رود...

در این بخش از شعر، بی‌نهایت مفهوم گنجانیده شده است. این بند از شعر، ایجازی بلندمعناست و شاعر در قالب آرایه‌هایی؛ چون: وا‌ج‌آرایی؛ کنایه؛ و تشبیه بلیغ (شیشه‌ی شعر) رازهای مگو؛ و فریادهای پرخروشی را آواگر است.

شیشه وقتی می‌شکند، می‌تواند بیشتر جایی از اعضای موجود زنده را زخمی کند؛ حالا تصوّر کنید دردِ شکستنِ یک شیشه در چشم و عواقب آن را؛ از جمله کور شدن.
نیز بسیار زجرآور است گیر کردن چیزی در گلو؛ آن هم به گونه‌ای که شاعر بیان کرده؛ حالا بیابید مفاهیم کنایی این عبارت را...
*
_ بداهه‌ای بگو تا بشنوم
_ اهل بداهه نیستم 
امّا چراغ چشم زنی روشن که می‌شد،
شاعرانه شب را فراموش می‌کردم
توفانکی از سو‌ی کلمات می‌آمد و بافه‌های خیالم را باد می‌برد...

_ چراغ چشم: تشبیه بلیغ؛ همراه با واج‌آرایی.

_ عبارت«شاعرانه شب را فراموش می‌کردم»: واج‌آرایی و شب می‌تواند نمادی باشد از تاریکی؛ غم؛ سختی و...
در نتیجه «شب را فراموش می‌کردم»: عبارت کنایی است با مفاهیمِ نمادینی که اشاره شد.

_ کاربرد مفهوم «روشن‌شدنِ چراغ» همراه با واژه‌ی «شب»: آرایه‌ی مراعات نظیر را شکل داده است.


* معنای واژه‌ی توفان در فرهنگ‌ها، پر است از هیاهو و خروش؛ از جمله:
شور و غوغا؛ فریاد و صدا و غلغله‌ای که از ازدحام مردم و یا جانوران ایجاد می‌شود؛ غران، غوغاکنان؛ جوش و خروش؛ تندباد، کولاک و موارد مشابه.

حالا کاربرد واژه‌ی «توفان»، با «کافِ تصغیر»، «توفانک» به نظرم نوعی مفهومی پارادوکسی ظریف ‌و بسیار شاعرانه را می‌رساند. «توفان»، توفان است دیگر.
مثلا خروش امواج دریا را نمی‌شود گفت کم هست؛ حتّی اگر چند ثانیه باشد.
وقتی می‌گوییم: «توفان آتش»، آتش‌سوزی شدید و پیوسته در ناحیه‌ای وسیع مورد نظر است.
همین واژه را دنبال کنید در ترکیباتی؛ چون: «توفان برف»؛ «توفان تگرگ»؛ «توفان خاک» و...

«توفانکی از سوی کلمات می‌آمد»:
عبارت استعاره‌ی مکنیه و تشخیص است؛ ضمن این‌که دقت کنید واژه‌ی سو به این معانی است: ۱_ نزدِ؛ پیشِ؛ سمت و جهت. ۲_ روشناییِ اندک.
بدیهی است که در اینجا مفهوم یک مورد نظر است و در معنی دوم، ایهام تناسب دارد با واژگان «چشم»؛ و «روشن».

* «بافه‌های خیالم را باد می‌برد»:
این عبارت نیز استعاره‌ی مکنیه و تشخیص است؛ همچنین «باد می‌برد»: مفهومی کنایی نیز دارد.

* بافه‌ی خیال: تشبیه بلیغ و استعاره از تراوش‌های اندیشه و احساس شاعر.


تو خود حدیث مفصّل بخوان از این مجمل...


ادامه‌ی واکاوی شعر را می‌سپارم به اهل فضل و ادب.

مانا باشید به مهر یگانه‌ی مطلق!🍃🌺🍃

سلام .... همیشه هستند کسانی که نان و نامشان را در گرو تخریب نامها میدانند ، و همیشه هستند کسانی که جیره و مواجبشان را جایی دیگر میگیرند ولی در کلونیهای هنری ، ورزشی ، صنعتی و .... رخنه میکنند تا وزنه ی عقیدتی را به نفع اربابان عاشق کش خود سنگین کنند . جایی که از مفاخر علم و ادب تجلیل شود ، نامش را بت تراشی میگذارند و آنجا که پای هم سلک و هم کیشان خودشان در میان آید ، میلیونها بنر و بیلبورد و تکریم و تنویر برگزار میکنند . اما تاریخ معلم خوبی ست و نشان داده چه کسانی ماندند و چه کسانی که بر طبل تکفیر میزدند بی نشان رفتند . ما همه حلاج و عین القضات و سهروردی و مولوی و فردوسی و بایزید و عطار و سعدی و خیام و حافظ و .... را دستکم به نام میشناسیم . اما کیست که نام یکی از منکران معانی را به یاد بیاورد ؟ کیست که مفتی حلاج کش را بشناسد و نام آنکه جواز کشتن سهروردی را صادر کرد ، بداند ؟؟؟ و عاقل و عالمتر آنکه ازین تاریخ درس عبرت بگیرد که : " با دردکشان هرکه درافتاد ، برافتاد " ....
از طرفی این تیک نقد ، برای نقد و واکاوی اثر است نه برای منازعه و مناقشه . بزرگوارانی هستند که برای هر شعر دو خط به زور مینویسند اما زمان دعوا ، کل ستون سبز را مشغول میکنند !!!!! میگویند آدم زنده وکیل و وصی نمیخواهد ولی خود به وکالتش قلمها را سرنیزه میکنند !!!!!

از روزی که آمدم اینجا اول کارم احترام به عزیزان بود و نکوداشت منتقدان و فعالان سایت ، از جناب اخباری و مولایی تا مدیران افتخاری سایت و بانو حکیمی و جناب هداوند و شاهرخ عزیز و .... و اینک جناب استاد بهروز عسکرزاده
همین استاد عزیز سر فهم متفاوتی که از داستان سوشیانت داشتیم به بنده تشر زد ، ولی موضع دلسوزانه و چوب پدرانه اش را قدر دانستم و ارج نهادم و این کمترین کار بود . دوستش دارم چون میدانم از اهالی معرفت است . اما مدتهاست که نه فقط ادبیات ما که ورزش و سینما و صنعت و کشاورزی و پزشکی و .... هم از شبه مفتیان متشرع پر شده است . که دوست دارند همه چیز به رنگ و لون آنها در بیاید . اگر شاملو و اخوان بمیرند وقعی نمی نهند ولی اگر ناخن شصت یکی از مداحانشان گرم شود ، گوش فلک را کر میکنند . ولی خدا را شکر که ذائقه ی ملت از سلیقه ی این خرمقدسان جداست . و قهرمانان خود را فراموش نمیکنند . از آن هزاران هزار شمعی که برای شجریان بزرگ روشن کردند تا آن تیترها و تسلیتها که برای فردین نوشتند و آن تشییع میلیونی که برای پاشایی گذاشتند ، میتوان امیدوار بود که هنوز هم دریا به دهان ..... نجس نمیشود . و یکی از کارهای مانا درین سایت کشف چنین مفتیانی بود که پشت آیات و روایات مخفی میشدند . اما غافل از اینکه مارگیری فقط کار موسا نبود . ید بیضا و عصا هنوز هم کارساز است .


اما سروده ی فوق ، اتفاقا سیم آخری ست که بر آن زدم ، سیم دیوانگی . هرچند از اول نیز شایسته ی جنون بودم چرا که به راهی میرفتم که سر از خانه ی گلاله در میاورد . و این جنون خلعتی ست که برازنده ی اهل احساس است . ماه در آسمان البته زیباست ، بخصوص در آسمان بادیه که شفافتر است . اما تماشای یار حتا از درون چاه هم طعم و بوی دیگری دارد . پس شما باید به مانا حق بدهید که " تماشای منیژه از پنجره ی چاه " را به " دیدن بدر کامل در بادیه " ترجیح بدهد .
هرچند همین انتخاب او را تا مطب دکتر روانشناس ببرد ، دکتری که از طایفه ی احتیاط و پرهیز و مباداست و نماد عقلانیت ابزاری ، دکتری که علم میداند و عشق نمیداند ، و با دیدن جوش و خروش شاعر ، فکر میکند که شیشه کشیده است !!!


توماس از حواریون بود ولی زنده شدن عیسا را باور نکرد . و به تردید در او نگریست . تابلوی معروف شک توماس را در گوگل ببینید . در عشق هم تردید و احتیاط گناه است . که این وادی ، وادی یقین است و شهود ...



مانا
تبریز ۲۲دی ۹۹

... با سلام
برادرم، شاعر مطلب شما را خواندم متنی که با فروتنی ( دلنوشته اش) نامیده ای و باز صد رحمت به شما که رفتاری حرفه ای با خود و مخاطب داشته ای، حتی اگر این کار از روی ( تجاهل العارف) باشد و من خود مطلبی را دیدم و البته در همین سایت که طرف آمده است در شناسنامه یک کار و در مقابل گزینه ی نوع شعر آورده است ( غزل) حال آنکه آن متن پریشان نه شباهتی به غزل داشته و نه به هیچ قالب شعری دیگر ، متنی مهمل که تعداد کلمات آن با احتساب حروف اضافه به چهارده کلمه هم نمی رسد. نخستین برخورد مخاطب و به عبارتی منتقد همان فرم اثر است و اگر جواب مقدماتی نگرفت ورود به آن مطلب کاری عبث خواهد بود . جالب تر آنکه همان کار بی فرم توسط ( گل نشان های) بیست و چهار ساعته چه تحسین ها که نشده بود. باری برادر ، من شاعران کرمانشاه را می شناسم و جریان های مختلف شعری را هم و بسیار خوشحالم از دوستی و مراوده ی چندین ساله با ایشان ، شاعرانی که بعضی از آنها اینک از نام های معتبر شعر معاصرند بعنوان مثال جناب محمدسعید میرزایی را می توان نام برد که بخشی از شناسنامه ی غزل مدرن امروزند و باید یادآور شد که علی رغم همه ی کاستی های این سامان و محرومیت های تاریخی شاعران اینجا دچار ( توهم) نشده و با پرخاشگری و افکار ( پارانویایی) به جنگ زمین و زمان نیآمده اند.
و اما در مورد (دلنوشته) و یا شعرشما:
۱_ بعد از خواندن آن بلافاصله نخستین شعر باشکوهی که به ذهن متبادر می شود (مرگ ناصری) جناب شاملو است توصیه می کنم شما هم این دوتا را بلند بلند بخوانید و با هم مقایسه کنید و بعد ببینید سکانس پایانی مرگ عیسا ناصری را آن هنگام که به جلجتایش می برند و سنگش می زنند و بخوانید چهره ی شرمگین ( لازاریوس) و یا همان العاذر را که با نفس مسیح نجات یافته ، همان که در بین جمعیت است و دست در پس پشت افکنده و تماشا کنان زیر بار دین عظیم اش به پیامبر بینوا ، مکدر است و عذاب وجدانش را اینگونه فرو می نشاند: _ مگر خود نمی خواست ، ورنه می توانست... و البته که این حجم ( اضطراب) فرو نمی نشیند . شاعر جان، من تعمد دارم که شما هم بخوانید حتی اگر قبلا خوانده اید تا به این نکته برسیم که تفاوت یک اثر (فاخر) با یک نسخه ی( بدلی) تا چه اندازه می تواند غم انگیز باشد.
۲_ اگر از منظر جناب( براهنی) به دلنوشته ی شما نگاه کنیم خواهیم دید که این مطلب زیر بار حجمی از ( ارجاعات برون متنی) تا چه اندازه شکسته است، ساده تر بگویم ، یعنی اینکه مخاطب قبل از اینکه از جوهر شعری و و( حالت زبان و جهان ویژه) و هنر شما لذت ببرد از متن ، دور شده و باید هی به بیرون مراجعه کرده و از حوادثی لذت ببرد و یا متاثر شود که مال شما نیست وظیفه ی هنر( ناب) کاستن از اضافات و تعلیق هاست تا گل آلود کردن متن.
۳_ بعد از خواندن متن شما و جداشدن از آن به احتمال زیاد این دو سطر در ذهن می ماند و با مخاطب می آید: _ اما تو بگو دیدن بدر کامل در بادیه زیباتر است ، یا تماشای منیژه از پنجره چاه؟؟ و باید بگویم که بسیار عالی است آیا همین دو سطر یک شعر کامل و صمیمانه نیست؟ آنقدر این دو سطر درخشان است که اگر بگویم تمام کلمات دیگر اضافی اند سخنی به گزاف نیست آنوقت تو بی رحم این همه کلمه ی زاید و ادا بر سر این دریچه ی کوتاه ریخته ای که چه بشود ؟ اصلا بیا و در یک تحقیق میدانی این متن را به ده نفر از مخاطبین و دوستانت بده تا بخوانند بعد از ایشان بخواه سطرهای مانده در ذهنشان را در غیاب شعرت بیان کنند و نتیجه را ببین.
۴_ نکته ی آخر خطاب به شما و دوستان و آن اینکه ای برادر، ای هم خون، شعر و خصوصا ( شعرناب) عرصه ی( معلومات فروشی نیست) ، شاید اینکار برای سخنرانی و یا نوشتن مقاله خوب باشد ولی در عرصه ی شعر نوعی شیادی است و لابد می دانید که خودفیل بینی در فضای مجازی و در روزگار ما بسیار راحت است کافی است به مدد مراجعه به موتور گوگل یک جستجو بکنی تا هزار و یک مطلب تاریخی ، اجتماعی، سیاسی و... پیدا کرده بعد برداری و آن را به دیگران بفروشی تا در نقش کذایی فرو رفته و از اضطرابت بکاهی و دچار (غافله ی غفلت) نشوی و آنگاه ( گل نشان ها) تو را به توهم پیامبری بکشانند.
دی ماه _۹۹_ کرمانشاه_ سرپل ذهاب

تفاخر ادبی چیست؟؟؟
به اشعار زیر توجه کنید

عطار که در عین گلاب است عجب نیست

گر وقت بهارش سر گلزار نباشد

مردم همه دانند که در نامه سعدی

مشکیست که در کلبه عطار نباشد

به شعر حافظ شیراز می‌رقصند و می‌نازند

سیه چشمان کشمیری و ترکان سمرقندی

فخر در لغت به معنای نازیدن افتخار کردن می باشد

در شعر سعدی می بینیم حضرت چنان به کلام خود می بالد که آنرا مشکی خطاب می کند که در خانه ی کلمات شیخ عطار هم وجود ندارد و لسان الغیب چکامه ی خود را به اندازه ای شیرین و موزون می پندارد که فقط با ساز این واژگانست حوریان زمینی می رقصند

این نوع بالندگی از سر غرور نیست بلکه از حاذق بودن سرچشمه می گیرد
که برگرفته از رسمِ جنگ اعراب بادیه نشین می باشد
که جنگجویان ماهر در فنون رزم ابتدا به میدان آمده و برای هم رجزخوانی می کردند
که در اینجا با دیبایی لطیف و دوستانه ای با نام تفاخر ادبی وارد ادبیات شده است

حالا بارها دیدیم
مانا در اشعارش از این آرایه استفاده کرده
از انجیل مانا
یا مزامیرش بگیر تا جایی که به مدعیان خطاب می کند مثل کلیم کلماتش پیامبری وجود ندارد
نه اینکه از سر کبر و خودبینی باشد فقط می خواهد مانند شخصی که در جمع میکروفون در دست دارد صدایش را رساتر به گوش مخاطب برساند
چنین آرایه ای که قدمتش به اندازه ی همان اشعار کلاسیک ست
تلفیق کردنش با اشعار امروزی به همان مبحث چیره دست بودن در سخنوری اشاره دارد
و همین امر باعث میشود بفهمیم معمار اگر معمار باشد می تواند پل ارتباطی مستحکمی بین کلاسیک سرایی و شعر نو ایجاد کند
اینجا روزنه ی گفت و گویی باز میشود که آیا بدنه ی کلاسیک سرایی از شعر مدرن کاملا جداست یا.....؟؟؟؟

پر کردن این نقطه چین ها بر عهده ی اساتید
که من شاگرد هم یاد بگیرم

مبارک استاد عسگرزاده نیز باشد که دوستشان داریم سبد سبد....

سلام

و

پیش از هر سخنی بی گمان آن چه سزاوار است عرض شادباش بی شمار به استاد فرهیخته و بی مانند جناب عسکرزاده ی بزرگوار است هم به سپپ چنین ارمغانی ماندگار که پیشکش شان شد و هم به دلیل داشتن دوستان و شاگردانی که قدرشناسی از ایشان را هرگز فراموش نکرده و نخواهند کرد.

سی و شش سطر و ۲۶۰ واژه این بدان معناست که با شعری طولانی روبرو هستیم درست مثل بیشتر اشعار مانا اما برخلاف اشعار پیشین میزان استفاده ی از اسامی و وقایع خاص به طرز مشهودی کمتر شده است .
جلجتا ، فریسیان ، انجیل ، العاذر ، منیژه ، توماس .

تنها شش اسم خاص داریم که هر کدام به موضوعی تاریخی یا افسانه ای اشاره دارند که بدون شک انجیل و منیژه برای هر خواننده ای آشناست و جهار مورد دیگر کمی غریب تر می نماید که مخاطب تنها باید به اندازه تایپ آن در گوگل وقت برای فهمیدن اش بگذارد ،
حتی اگر شعار مرسوم شاعرانی را که دارای قلمی دیریاب هستند هم در نظر نگیریم این چند واژه نه به معنای نشان دادن عام و دانش شاعر است و نه می تواند باشد چرا که بسیاری از عوام نیز آن ها را می شناسند .
اما آن شعار معروف افزودن سطح معلومات و در کل سطح آگاهی مخاطب است از طریق نوشتن اشعاری دیریاب تر که صد البته اگر در مقیاسی متعادل به کار رود می تواند تاثیری به سزا بگذارد که غالبا این گونه نیست اما استفاده از شش کلمه در میان ۲۶۰ کلمه در حکم هیچ است و اگر چه خودم همواره از منتقدین مانا و دیگر دوستان در این خصوص بودم ولی در این شعر این اتفاق روی نداده است و شعر بسیار سرراست و درست با مخاطب وارد صحبت می شود و با او پیش می رود و اتفاقا با خلاف آمد عادتی که مانا به کار گرفته است و دیالوگی بین دکتر و مریض را در میان کلمات غالباً فخیم خویش جای داده است در این سرراستی و همراهی پا به پای مخاطب و متن پیش رفته است .
از سویی دیگر اگر فرض کنیم که کسی برای اولین بار این شعر را به عنوان اولین شعر از مانا می خواند ، آیا او دچار احساس دلزدگی از متن به سبب بی شماری اسامی و اساطیر می شود یا نه آن ها را در طبیعت کلام جاری و لازم می بیند ؟
همگان می دانیم که یکی از آرایه های مورد توجه در شعر پارسی تلمیح بوده است و نیز استفاده از آرکی تایپ ها و این منحصر به شعر نو ، سپید یا کلاسیک نبوده و نمی تواند باشد پس به کار بردن این موارد به تعادل از زیبایی های شعر محسوب می شود و نه نقطه ی ضعف آن اما اگر همین امر از اندازه خارج شود هم چون هر موضوع دیگری ، هم به شعر ، هم به شاعر و هم به خواننده آسیبی جدی می رساند ولی اگر بخواهیم بر طبق آمار های ریاضی شاخصی در نظر بگیریم و مثلا بگوییم استفاده از تلمیح اگر از پانزده درصد متن تجاوز نکند در حیطه ی زیبایی شناسی قرار می گیرد یا با کمی سخت گیری بیشتر ده تا پانزده درصد را معیار قرار دهیم ، در این شعر میزان استفاده از این موضوع تنها دو و نیم درصد کل متن را پوشش می دهد ، پس به هیچ روی نمی تواند در ادراک لذت و شهود مخاطب خالی ایجاد کند .
اما در خصوص مفاخره های پنهان و پیدا در شعر مانا در ادامه ی نقد پژمان نازنین باید افزود که این امر نه مختص به مانا و نه شعر معاصر یا کلاسیک ایران است بلکه در بسیاری از اشعار شاعران بزرگ و کوچک به وفور دیده شده و حتی در ادبیات دیگر کشورها و فرهنگ ها نیز نمونه های بسیاری دارد .
کس چو حافظ نگشود از رخ اندیشه نقاب
تا سرزلف سخن را به قلم شانه زدند
...
صبحدم از عرش می آمد خروشی عقل گفت
قدسیان گویی که شعر حافظ ازبر می کنند
...
به شعر حافظ شیراز می رقصند و می نازند
سیه چشمان کشمیری و ترکان سمرقندی
...
این همه شهد و شکر کز سخنم می ریزد
اجر صبریست کزان شاخ نباتم دادند

این ابیات تنها مشتی از خروار ها موردی ست که هم در دیگر اشعار حافظ می توان دید و هم از آغاز داستان شعر در ایران بعد از اسلام ، از رودکی گرفته تا مانا مسبوق به سابقه است و هرگز دلیلی بر خودبزرگ بینی شاعر به حساب نیامده است و غالباً در شمار جدل های شعری میان دو یا چند شاعر قرار داشته است چرا که چه بپسندیم و چه نه ، زمانی در ازای شعر مستمری پرداخت می شد و شاید هنوز هم می شود و هر چه شاعر قوی تر و زیرک تر بود بهایی بیشتر داشت پس این اتفاق امری رایج بود در جهت اثبات شاعران در دیدگان حکام و البته مردم ، البته اگر از دیدگاه نقد جامعه شناختی و روان شناختی بخواهیم در شعر معاصر به این پدیده بنگریم بدون شک به نتایجی می رسیم که چندان باب میل خیلی ها نیست .

اما حرف آخر آن که بسیار باید سپاس گزار باشم از دوستان عزیزی که با نوشتن نقد و نظر های پربار خویش و از شاعر به دلیل صبر و حوصله و سعه ی صدر خود ، سببی شدند تا در این صفحه به انتشار آگاهی مددی هر چند اندک رسانده باشیم و امید که این امر به رسم تبدیل شود و انرژی های بالقوه ی قلم دوستان در جهت خدمت به شعر و ادبیات بالفعل شوند و نه جهات بی بهای پر هیجان ...

آقای مهرداد مانا بر اثرتان نگره ای نگاشتم. امید است مؤثر بوده باشد

و اولین سنگ را العاذر ناسپاس به پیشانی ام زد/


امان از این به مردارِ زن تجاوز کنندگانِ بی ریشه هم اینان به سودایِ دندانِ زرینِ مردگانی بیخبر از حلقومِ نامردی و ناسپاسی بسانِ گورکنی از دشتهایِ اقیانوسیه به طمعِ کفنِ سرخِ بی باوری فرسنگها راهِ بی پیموده را میپیمایند آنان صبحگاهان بی ابایی عروسِ خردسالِ زمانه را از بسترِ تیرگی و ناباروری میربایند و ککشان هم نمیگزد
عصرگاهان بی توجه به اتفاقاتِ شومِ پر از تلخندِ زنانگی و عقیم افکنی،در حجره هایِ توی در تویِ پر رزق و برقشان می آسایند و هِرهِر به ریشِ نداشته یِ جنابِ کوسه المصفا میخندند و میزایند.

این بندش من را به شبلی و منصور کشانید... باید بر دارِ مکافاتِ همخوابگی بمانیم.


وقتی هنوز متولد نشده بود،شبانگاه،میانِ اصرارِ اسرارِ پگاهان،بوسیدمش
پالتویِ بلندِ سیاهش را گرفتم
به پایش افتادم و به همخوابگی رسیدیم
او حق داشت انتخاب کند ( نپذیرفتم و به هم رسیدیم!)
از آن لحظه به بعد،شامگاه،میانِ هیبتِ کوچِ پرستوها و صدایِ غوکِ ناآرامِ برکه ها،جوییدَمَش. او را ندیدم
پس از آن در درونم،شکفته شد
متولد شد و مُرد
ما
هرگز
به
هم
نرسیدیم



پَرِش مفهومی و روایی ات را دوست داشتم جناب مهرداد.
یک بُعدِ تلقینی که گویی از مخیله یِ انسانهایِ روزگارِ سرخورده متولد میگردد و هیچ ربط و خطی با شعرتلقینیِ وهم آلودِ اجنه ندارد.
انگار در همین حوالی،میانِ بازخوردِ دو سنگ از آتشِ پنهان بر پیکره یِ عصبیتها و عصمتها جا خوش کرده است.

اتفاقا سرایشاتِ آزمایشگاهی و پاتوبیولوژیِ مدیکالی از منظرِ روانشناختی و جامعه شناسی جنایی و اموراتِ اجتماعی و زیستْ فرهنگی و روان درمانی امروزه برخلاف پیشین بایست محل کنکاش و تأمل بوده و از همین تعارضات است که مستنطق محله میتواند ادعا کند که هیچ جرمی در اجتماعِ نابسامان رخ نخواهد داد. اما آیا این ظرفِ متغیّر، همواره بایست لبریز از خالی باشد؟ یا جامعه میپذیرد که نصف آن را از مدیکال ها برگیریم و دوباره بفکر اجتماعی کردنِ جامعه گریزان باشیم؟

اَثرتان باورمند و تأمل نگر است ( اقلا برای برهه ای و جهتِ طیفی از این واقعیتها)

باید بیشتر مینوشتم. اما حوصله ی دوستان را در نظر گرفتم



موفق باشید/ عیسا