لهجه ی باران

درود بزرگوار
بسیار زیبا و غمگین بود
دستمریزاد

سلام بر استادبانو

به به همیشه عالی مینویسی نازنین خواهرم که ساختار ارزشمندش ماهرانه مزّین به آرایه ها و صناعات ادبی و محتوایش سرشار از احساس و ادراکِ حقیقی ست مرحبا

درپناه لطف یکتاخدا سلامت باشید و دلشاد

شاعر بزرگوار
قلمتان همیشه جاودان بادا
همیشه سربلند وبرقرار باشید
هزاران درود

درودا بانو پوربافرانی

قصدِ من حمله به آرامِشِتان نیست، اگر
گزمه ی مَردُمَکم حالِ پریشان دارد
دستِ من نیست، ببخشید که می سوزم و گاه
این براَفروختنم، لهجه ی باران دارد

رد قلمتان ماندگار
مرحبا

جلبِ دلسوزیِ تان خواسته ام نیست؛ دلم
در نهان نیز چنین راه به دریا دارد
زیبا بود

درود
بسیار
عالی

درود و عرض ادب

حیفم آمد که رد شوم و نگویم از چارپاره زیباتون که خواننده رو محو میکنه در احساس شگرفش

لذت بردم .....👌

درود بانو بافرانی
انصافا آدم از خواندن این چهارپاره ی زیبا پی به استادی شاعرش می برد
بسیار زیبا بود و من بهره مند شدم برایتان سلامتی و موفقیت آرزومندم

درود بانو و سال نو مبارک
هرچند این روزها ذوق و حوصله ای در خودم اصلا نیست، ولی خواندن اشعار شما همیشه آدم را سر ذوق می آورد.
فقط بندۀ کمترین را بعضی از اشعارتان تا قله می برد و آنجا رهایم می کند تا کمی زندگی کنم، و بعضی تا نیمه های راه، و باور کنید که خیلی از اشعار تا کوهپایه هم همراهیم نمی کنند که البته فکر می کنم به طبع و روحیات من مرتبط است و گفتن این احوالات جایز نیست، ولی ببخشید دیگر، چرا که منظورم بالا بودن آن اشعارتان است که تا قله مرا می برند و اینکه مابقی هم روح افزا هستند و الهام بخش، و راه بهتری برای تعریفشان بلد نبودم.
اصلا قصد نقد ندارم، اما دلم می خواهد این ها را به عنوان یک خواننده با شما به اشتراک بگذارم:
با هر بیت شعرتان ارتباط بر قرار کردم . از ابتدا که : "حجمِ اندوه، کمی بیشتر از ظرفم بود" . راستی که خلاصه ای بر احوال است اما بسیار حرف در دلش نهفته و می تواند خودش یک شاه بیت باشد.
" گفته بودید دچارید به بی حوصلگی " این دقیقا احوال این روزهای من است، و انگار اتفاقی به شعر شما برخوردم تا آنجا که " چه کنم خورد سرِ راه، به بُن بستِ شما "
"آخرین اسلحه ام مثل شما، رفتن نیست" چقدر احساس شماتت آنچه دیگر میل اصلاحش نیست در این بیت هست و بغضی که در اوج انتزاع اینگونه تعریف می شود: "بمبِ رنجیست که در گودِ گلو جا دارد"
و کاش می شد این دو بیت را روی پیشنانیم بنویسم "بی هوا باختنِ صبرِ مرا درک کنید" تا آخر
و این دو بیت هست که من خوب می فهمم و اوج شعر را در آن می فهمم که در عین نا امیدی از آنچه می خواهید، جوابش را هم می دانید که: "غیرِ فهمیده شدن، هیچ نمی خواهم، حیف / زورقِ ذوقِ شما بر گِلِ اندوه نشست / دستِ کم ذره ای از عاطفه تان خرج کنید / به سرِ خسته اگر شانه سپردن، سخت است". چه دیگر همان ذره از عاطفه هم بنظر خواسته ای بزرگ می آید.
و در آخر تمام سلاح ها و سد ها را ریخته، دیوار تعارف را شکسته، بی نیاز از درک و در اوج سودایی، تمام تلاش ها را اینگونه به رهایی می رسانید که باید رها شد و رها کرد و حقیقت را پذیرفت که: "صخره از سد شدنِ خویش کِی آسود، که من / سد ببندم به سرِ رودِ به این زیبایی / عاقبت غرقه ی اشکیم، برآییم اگر / هر کدام از پسِ تنهاییِ خود، تنهایی"
قلمتان نویسا و طبعتان همیشه بلند

عالی بود بانو
لذت بی‌وصفی دارد خواندن این سروده‌ی زیبایتان

زیبا سرودید بانو چهارپاره ای پراز احساس وپراز غم درونی،چقدر باحال امروزم ملموس است پایدارباشید وپایداربمانید👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻

سلام استاد پوربافرانی عزیز
تولدتون مبارک
قصدِ من حمله به آرامِشِتان نیست، اگر
گزمه ی مَردُمَکم حالِ پریشان دارد
دستِ من نیست، ببخشید که می سوزم و گاه
این براَفروختنم، لهجه ی باران دارد


با آرزوی تندرستی و آرامش و شادی و سربلندی برای شما و عزیزانتون
چشم به راه اشعار زیبا و با کیفیت شما هستیم استاد
باغ آرزوهاتون پرمیوه

درود بر شما مثل همیشه زیبا و ستودنی 👏👏👏👏

درود بر شما عالی بود🌺🌺

بسیار زیبا

سلام و درود بانوی عزیز
بسیار زیبا قلم زدید👌🌹
خواندم و لذت بردم😍💐

قلمتان سبز✨

🍃🦜💐🍃🦜💐🍃🦜💐🍃

درود بر اندیشه و احساس زیبایتان

🍃🦜💐🍃🦜💐🍃🦜💐🍃