لاله

از لاله پرسیدم چرا چهره خون افشان می کنی 
خندید گفت از عاشقان این ماجرا پنهان کنی 
گفتم خرمان می روی مستی پنهان می کنی 
گفت مشک جمالم عالمی از من اگر مینا کنی
گفتم عجب بازار تو گویی هزار یاران تو 
گفت درخت باغم کجا خون مرا پنها کنی
گفتم عیار چشمه ات زلال غبار غم را به زدال 
گفت جام را نشانت می دهم جو ر زمان چه می کنی 
گفتم از حیرت چشمان تو گشتم پریشان و خجل 
گفت دستی به ریسمانم دهی از نور افشان می کنی
گفتم نهال چه داری در خاک هر عزیزی 
گفت در چشم من جام هزاربین سیر جهان می کنی 
گفتم دارم سخن از حال تو استاد سیمین پوش تو 
گفت این مطلب از حال ما گفتم نهانش می کنی 
گفتم جام چست به کام لاله از خسروا حواه 
گفت خیال موی استاد در من پریشا ن می کنی 
گفتم درپرده گ و حالش از مشک بی مثالش 
گفت از او زنی دم بی ،آنکه در جفا ز او نشان می کنی