وطن

سلام و درود مانای عزیز
نوشتی حب الوطن من الایمان. من وطن را در انا لله و انا الیه راجعون می بینم. این دنیا در هر کجایش که باشی سجن المؤمن است. با این همه جای شک و تردید نیست شیخ فضل الله نوری ها که سربدار می دهند اما ننگ پناه بردن به بیگانه را نمی پذیرند.
دیدم پرچم باشین بلند است گفتم بیایم و خطی بنویسم. در آن زمان که قیام سربداران در گوش جهان طنین انداز شد کسی از قوم و قبیله ایران را توان ایستادگی نبود مگر بواسطه الگو گرفتن از هیهات من ذله که حماسه حسینی به ما آموخت کل یوم عاشورا و کل عرض کربلا
پس برای اولین بار در جهان اسلام حکومت شیعی توسط محبان امامان معصوم شکل گرفت. آن زمان سبزوار با گرگان ارتباطات بسیار داشت و پندار مغول، گفتار مغول و کردار مغول کاملا بیگانه بود. بدیهی است کشور چین برای رهایی از قوم مغول درصدد چاره جویی بوده و محمدخوارزمشاه نیز لباس رفاه طلبی پوشیده و فرزندش جلال الدین محمد است که دلاوری هاش گوش جهان را کر می کند.
پیراهن پرهیز پاره کن
و زنانت را که زیور تو اَند
و کودکانت را که میوه تواَند
جملگی در آب "سند" انداز
پیداست قوم مغول به زن و بچه تو رحم نمی کند و برای این که بتوانی با تمام قوا ایستادگی کنی باید ابتدا فکرت از زن و بچه آسوده کنی تا بتوانی به پاسداری از زن و بچه و خاک وطن جانانه شمشیر بکشی.

درود مانا. درود

سلام🌻💛
شعر وطنو که خوندم و به این قسمت رسیدم :

وطن
یعنی پوستین صفاری پاره کن
و جامه ی عیاری بپوش
و بگو : " من از پندار نیک می آیم؛
به پارسی ام بسرائید "

باتوجه به اینکه شاید برای مخاطبان شعر مانا این قسمت کمی مبهم باشه
با اجازه ی شما و همگی به بررسی این قسمت میپردازم...🌸💐🌷🌻

یعقوب لیث اولین سرداری بود که بعد از فروپاشی شاهنشاهی ساسانیان به فکر استقلال ایران از خلافت اسلامی افتاد . چنین روایت کرده اند که زمانی از فتحی برمیگشت ، شاعری بنا بر رسم زمان قصیده‌ای به عربی در مدح یعقوب لیث سرود، اما اون گفت که چرا به زبانی که نمی‌فهمد براش شعر سروده‌که «چیزی که من اندر نیابم چرا باید گفت» ؟
 محمد بن وصیف وقتی اینو شنید قصیده‌ای به فارسی در مدحش سرود و این قصیده (براساس روایت مؤلف ناشناس تاریخ سیستان که قصیده را نقل نموده) آغاز سرودن شعر فارسی دری بود البته توی پرانتز بگم که من جای دیگه ای خوندم اولین شعر فارسی در زمان طاهریان سروده شده بود
اما درکل یعقوب لیث تنها شاه بعد از دوره ساسانیان بود که صحبت کردن به زبان عربی را ننگ می‌دانست و صحبت کردن به زبان عربی را در دربار خودش ممنوع اعلام کرد
واین قسمت از شعر مانا روایت از این جریان بود . و اضافه کنم که یعقوب لیث صفار بود یعنی رویگر و بعدا جزو دسته عیاران سیستان شد . مانا با عبارات استعاره ای " پندار نیک " ضمن اشاره به دین زرتشتی و فارسی بودن این باور ، آنرا محصولی وطنی معرفی کرده که من زرتشتی و ایرانی ام پس مرا به فارسی بسرایید

به همین خاطر مانا گفته من از پندار نیک می آیم به پارسی ام بسرایید
دلسروده ی دلچسپی بود لذت بردم

سلام
اما "وطن" برای مولانا معنایی باطنی یا قدسی دارد؛ او وطن را جایگاه و مکانی خارجی نمی داند بلکه "لامکانی که در او نور خداست".
از این دیدگاه، وطن منزل ازلی یا خاستگاه لاهوتی نوع بشر است که آدمی از آن جدا افتاده است؛ همان نیستانی است که "نی" از دوری آن ناله سر می دهد و همان هندوستانی که "طوطی" از دوری آن به سوز و گداز می افتد و ...
با این رویکرد عرفانی است که مولانا مهر و دلبستگی به این دنیای ناپایدار یا عالم فانی را نکوهش می کند.
در "منطق ایمانی" او تنها "عالم باقی" یا آن "وطن" جاوید است که شایسته ستایش و پرستش است؛ تنها با دوری از این وطن ظاهری (عالم فانی) و پیوستن به آن وطن حقیقی (وطنگاه بقا) است که انسان به ذات حق نزدیک می شود.
مولانا در غزلی تمایز این دو "وطن" را بروشنی توضیح داده است:
سر ز کفن بر زن و ما را بگو
کز وطن خویش چرا می‌ روی؟
نی غلطم، عاریه بود این وطن
سوی وطنگاه بقا می‌ روی

این برداشت عارفانه از "وطن" برای حافظ نیز شناخته بوده، چنانکه در غزل زیر به همین نکته نظر دارد و رسیدن به آن را آخرین منزل در سیر و سلوک عرفانی می داند:
زین سفر گر به سلامت به "وطن" باز رسم
نذر کردم که هم از راه به میخانه روم
تا بگویم که چه کشفم شد ازین سیر و سلوک
به در صومعه با بربط و پیمانه روم

و اما از نظر ابن عربی، آدم همان است که حوا از آن بوجود آمده است، پس عشق حوا به آدم، عشق به وطن است و عشق آدم به حوا، عشق به خود.

پس برای زنی که وطن خود را یافته و به آن ایمان آورده، بلکه وجودش از آن است، تنها گذاشتن و رها کردن وطن چه معنایی خواهد داشت؟ رها کردن آنچه اصل و شرط موجود بودن کسی ست، امکان پذیر نخواهد بود.
همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
تو نه همچو آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

با عرض سلام به استاد عزیز
اهمیت شعر 《وطن》 مانا
چشم انداز وسیع و تصاویر اشعار برای وطن ندای دلتنگی می دهد
ترکیبی از احساس عمیق ناشی از نوستالژی و اندیشه اجتماعی به همراه تاسف بر سرنوشت تلخ و شکوه و بیداد بخش اصلی شعر های مانا رو دربرگرفته است
اسلوب و شیوه ی شعر وطن مانا اساطیری زبان است و محور را تقویت میکند
واژگان و ترکیب سازی فوق العاده ست
نماد کهن الگویی و لحن حماسی شعر چشم گیر است
و اما تلمیح به نام ها و وقایع اسطوره ای‌ آرایه ی پر‌کاربرد شعر های ماناست

بگذریم
و اما شراب شعوبیه اضافه ترکیبی زبیا و اشاره به جریان فکری ست و بزرگترین نهضت ایرانیان که به انقراض دولت و سیادت عرب‌ها انجامید همین نهضت بود

بهزادان پور ونداد هرمزد ملقب به اَبومُسْلِمِ خُراسانی فرمانده نظامی ایرانی  و رهبر جنبش سیاه جامگان بود که توانست با براندازی حکومت بنی امیه، حکومت بنی عباس را پایه‌گذاری کند.
و زمینه شکل گیری قیام ابومسلم خراسانی، تحقیر و فشار امویان نسبت به موالی (غیرعرب) بود. در مقابل تحقیر غیر عرب به وسیله اعراب و امویان، ایرانیان پرچمدار نهضت شعوبیه شدند. شعوبیه کسانی بودند که منکر توفق فطری اعراب بر سایر اقوام بودند؛ آنگونه که اعراب ادعا می کردند. شعوبیه همه اقوام عالم را مساوی می شمردند و تفاخر و تعصب عرب را مخالف اسلام و قرآن می دانستند و رد می‌کردند
و سرانجام ابومسلم خراسانی که مردی بسیار خون ریز بود و افکار شعوبیه داشت با دستور و توطئه منصور عباسی کشته شد
مانا ابومسلم را همانند شراب مست میداند....

وطن
قوت لایموتی است،
در بقچه ی آرزوهای یک تنگسیر
تا نخلستان دلوار را از اجساد اجنبیان
گورستانی سازد بی صلیب!

اما دلوار رئیس علی دلواری کی بود؟!

مبارز مشروطه‌خواه و رهبر قیام جنوب در تنگستان و بوشهر علیه نیروهای بریتانیا در دورهٔ جنگ جهانی اول بود.
محافظت از مرزهای جنوب ایران در بوشهر به فرماندهی رئیسعلی از جمله افتخارات تاریخ ناب ایران است. از جمله اقدامات طلایی دلواری، رهبری جنوب در تنگستان و بوشهر علیه نیروهای انگلیسی در جنگ جهانی اول بود

تا ابد به عنوان نمادی از شجاعت و مردانگی در حافظه ایران باقی خواهد ماند

مردم حق دارند در هرکجای دنیا که باشند در برابر حکومتی که نمی‌خواهند، بپا خیزند و آنرا به زیر کشند تا حاکمیتی که خود را لایق آن می‌دانند برپا کنند. این «حق» تنها نیرویی است که می‌تواند همه جهان را آزاد کند.
(آبرهام لینکلن)


شعر بی نهایت زیبایی بود

قلمتون سبز

مانای دو جهان