فاعلاتن

مرا با فاعلاتن ها چه کار است

تمام هوش من ، وقف نگار است

چو در خلوت به یارم ندبه گویم

عروض و قافیه خود در شکار است

نبستم دل به ایهام و اشاره

همه اینها عنایاتی ز یار است

ز فرهنگ و ادب هر آنچه گویم

مپندارید که اینها ابتکار است

چو من در بیخودی هایم شدم محو

شروع یک غزل  زآن  آشکار است

تو را از لذت دردش خبر نیست

که یک دنیا به درد او دچار است

غم هجرش به دل طوفان بپا کرد

از این رو دل همیشه پای دار است