ماه پنهان

نغمه ی پرنده ای زیبا را می شنوم
در قفسی اسیر
سرود آسمان سَر می زَند؛
چه آوای دلگیری
چه آوای دلگیری؛
اسارت
تاوانِ غم انگیزی است برای مهربانی
شبیه روشنی ماه در شب
لبخند شکفته در برکه
گاهی آشکار
 گاهی پنهان
زیرِ پاره پاره ی ابر
باز روشن تر از قبل ظاهر می شود
و داستان شب اینگونه تمام نخواهد شد؛
روشنای من
از سیاهی عبور کن
قدمهای تو
طنینی بر دل آسمانِ شب است
ماه پنهانم
برایت شعری می نویسم
و این آغاز ناگفتنی هاست.