ندبه‌های بی‌اجابت

بسیار زیباست

درود بانو
بسیار زیبا و جالب بود

درود بر شما

بردل ما نشست
همیشه سرافراز باشید
درود بیکران

غلامتان به من آموخت در میانه ی خون
که روسیاهی ما نیز راه حل دارد ...

درود
زیبا بود
در ندبه‌های بی‌اجابت
نذر راهت کرده‌ام
شمعی را!...

سلام بانو
از سپید کوچ نکن
انگار شعر سپید مأوای عبدی شماست
و‌چفدر عمیق و زیبا بود

سلام سپیدسرای توانا
همچنان زیبا می سرایید

این‌بار 
در محراب کبود آرزوها،
در ندبه‌های بی‌اجابت 
نذر راهت کرده‌ام 
(شمعِ جانم را...)

جسارتمو ببخشید
باغ آرزوهاتون پرمیوه

درود هاااا بانو آرزو عزیز

درود بر خانوم‌عباسی گل
یک نکته در شعرتان منو مجاب کرد که حتما موردی رو یادآور بشوم،در شعر استفاده از نمادها بسیار با اهمیت و زیباست...خصوصا گل ها که هر کدام بنا بر پیشینه ی استفاده ی تاریخی یا ظاهری یا درمانی به نمادی تبدیل شده اند،در کشورهایی مثل انگلیس گل ها هر کدام معنا و موارد خاص را در زندگی روزمره دارد...مثلا برای تولد یک نوزاد گل سرخ هدیه نمیدهند،یا در فرانسه برای رفتن به یک جلسه ی کاری از ادیو پرفیوم استفاده نمیکنند ، این رسومات در فرهنگ و ادبیات کم کم رخنه میکند
مثلا حافظ گل سوسن رو رسما وارد غزل کرد و خانوم فروغ فرخزاد گل اقاقیا رو...
اما گل اقاقیا نماد یک عشق پاک است چنان که خود اقاقیا خود را بی پرده و بی ریا با آن شکوه خوشه ای و آویزانش ابراز میکند...و گل شب بو معمولا نماد یک زندگی شاد و سالم است چرا که گل شبو در اثر اولین مریضی پر پر میشود...و همیشه به عنوان ارزوی شادی و سلامتی هدیه داده میشود...
حال شاعر خوب این شعر شب بو را بغض آلود میداند که‌مقابل شادی است...
و رخت عزا را برتن اقاقیا همان عشق پاک میداند
البته سیاهی رخت عزا و سفیدی معمول اقاقیا هم جالب است...
با شعری از فروغ فرخزاد عزیز خاتمه میدهم و از شاعر تشکر میکنم...
چرا نگاه نکردم؟

انگار مادرم گریسته بود آنشب

آنشب که من به درد رسیدم و نطفه شکل گرفت

آنشب که من عروس خوشه های اقاقی شدم

آنشب که اصفهان پُر از طنین کاشی آبی بود،

و آنکسی که نیمۀ من بود، به درون نطفۀ من بازگشته بود

و من در آینه می دیدمش،

که مثل آینه پاکیزه بود و روشن بود

و ناگهان صدایم کرد

و من عروس خوشه های اقاقی شدم