مترسک

میان دو ابرویم

پرستویی لانه اش را

با آب دهان

و خاکی که گذر زمان

بر  روی من ریخته

اندک اندک می سازد

لانه ای رو به آسمان

بی در و پنجره

برمیدارم

کلاهم را با احترام

تا تمامی آسمان را

به او هدیه کنم

نمی بینم

اما حس می کنم

درون لانه

 دو تخم به اندازه ی چشمان نداشته ام

تکان میخورند

پیشانی ام و تن پرستو

گرمابخش آنها  

شکستند جوجه ها

 تخم خود را

پرستو و دو جوجه اش

نشان امنیت را

آویختند بر سینه ام

و من زیباترین

 مترسک دنیا شدم

سعید مطوری / مهرگان

دفتر شعر سپید