رضای یار

دلیلِ بودنم توئی ، نــگارِدلربایِ من
توهدیه‌یِ مبارکی، زِجانبِ‌خدایِ من
تمامِ‌شعرهایِ‌من، برایِ‌وصفِ توکمند
چسان‌بگویم ازتوای،عزیزِآشنایِ من
توای‌تمامِ‌هستیَم‌به‌زلفِ‌خویش‌بستیَم
کسی نبوده جزتودر،برابرِبلایِ مــن
تومثلِ کوه‌محکمی،تمامِ‌عُمرهمدمی
میانِ خلق مثلِ تو،نبوده باوفایِ من
گذاردستِ‌نازِخودبه‌رویِ‌زخمِ‌سینه‌ام
همیشه‌بوده‌دستِ‌توبه‌دردهاشفایِ‌من
سراسرِحیاتِ‌من،به‌هرزمان‌ولحظه‌ای
نبوده‌جزکنارِتو،دلِ‌خوش‌وصفایِ من
هـزارباردیـده‌ام، زِناله‌ام دلت گرفت
زِجاپریده ای به هر،شنیدنِ نوایِ من
چه‌گویم‌ازکمالِ تو،جمالِ بی‌مثالِ تو
چه‌سودبی‌توزندگی‌به‌باغِ‌دلگشایِ‌من
سراسرِجهان‌اگر،بهشت‌وباغِ گُل‌شَوَد
ولی‌چودوزخی‌بُوَد،بدونِ توبرایِ من
به شعرگرچه‌بلبلم،زِوصفِ یارعاجزم
دگربرون‌نمیرود،زِحنجره صدایِ من
توجانِ عاشقِ منی، تویارِصادقِ منی
چوکَم‌شَوَدزِعشقِ‌من،فنابُوَدسزایِ‌من
وجـودِآسمــــانیم،امیــــدِزنـــدگانیم
بدان عزیزِ دلربا ،رضایِ تو رضایِ من