هم اوّلی، هم آخری!

🍁🍁

 

بذر عشقت زد جوانه در پسِ چَشمان من
شد دلم ازعشق تو یک باغ ، پر ازیاسمن
باورم شد که تو هم قلبت برایم می تپد
مهرتو شد بردل تنهای من، چون پیرهن

بارشی لبریز از امّید بر قلبم نشست
باغ پر گل را صفا داد و سکوتم راشکست
باتوگفتم هرچه را در دل ز عشقت داشتم
برق چشمان تو هم دست دلم را خوب بست

باتو در دنیای عشقی بیکران پر می زدم
با پر عشقت به هر باغ گلی سر می زدم
کم کم از دنیای من جز تو کسی پیدانبود
مست بودم از می ات، طعنه به ساغر می زدم

ناگهان مهرتو کم شد ، شوق ازچشم تورست
برق زیبای نگاهت چون گسل ازهم گسست
روز های غرق عشق ما به پایانش رسید
تا نشستم بر نهال آرزو‌، خم شد ، شکست

خواستم شاید فراموشت کنم ، اما نشد
دردلم چون شعله خاموشت کنم امانشد
خواستم در خلوت تنهای شهرسینه ام
نازنینم ؛ ترک آغوشت کنم ، امانشد

گرندارد این دل من آرزوی دیگری
چون که در دنیای من هم اوّلی هم آخَری
نیستی همخانه و همراه من، امّا بدان
نیست قلبم را به جزتو اننخاب وباوری

 

فروغ فرشیدفر

بهار ۹۹