غزل سرگردان / آرام / قرار نبود که بگذرد از من روانی اش

"غزل سرگردان"



در چشم تو بودم غزلی سرگردان
دیوانه و عاشق از غمِ بی پایان

یک عمر دلم به حرف هایت خوش بود
مثلِ مَثَلِ طوطی و آن بازرگان

رفتی همه ی انارها خشکیدند
شد وقت زمستان و دی و یخبندان

گفتی که برای من و دل درمانی
آن بی خبری بود و تمامش هذیان

وقتی که دلم خواست بماند رفتی
رفتی که بماند دل من سرگردان

یک شهر شبیه چشم هایت شده اند
برگرد به رویایِ منِ بی سامان

گفتی که دلت هوای او را دارد
ای ‌کاش که او بودم و شمعی سوزان

یکبار بیا معجزه کن بعد برو
من را به منِ قبلیِ من برگردان
مژگان بختیاری (پرتو)
_______________________________

"آرام"

آرامتر از هر چه دلارام سرشتی
زیباتر از افسانه ای و حور بهشتی

من در پی آرامش محض و تو چه آرام
در بکر ترین جای دلم شعر نوشتی

چشمان تو دریا و همه آبی دنیا
من ساحل و شاید که همان سختیِ کِشتی

با تو همه ی فاصله ها خوبترینند
وقتی که به قلب من عاشق بنشستی

بی تو هوس عشق دگر را نتوان داشت
هر دم دل بیچاره ی من را بشکستی
مژگان بختیاری (پرتو)
______________________________

"قرار نبود که بگذرد از منِ روانی اش"



مرا ز بوسه های عشق به اشک رساند
چه گریه ها که نکردم ولی نماند

گذشت از دل و خدا ندید ؛ بی درنگ
عوض شد و مرا بسانِ غریبه خواند

او قرار و قسم هر چه را که بود
فراموش کرد و دلش را ز من ستاند

پیام های آخرش سرد بود و بی اساس
چه ساده مرا به انزوای خویشتن کشاند

قرار نبود که بگذرد از منِ روانی اش
چه نقشه ها داشتم و از سرم پراند

مرا کُشت و زنده به گور کرد در دلش
بغض های ساعتی اش را در دلم تکاند

نفرین نکرده ام اما دلم شکست
در این رابطه جان را به لب رساند
مژگان بختیاری (پرتو)