عشق

وقتی کسی رو دوست داری، نباید توو قفسِ خودخواهیت زندونیش کنی.
باید رهاش کنی تا پرواز کنه.
از رقصیدنِش با رنگین کمون، از بازیش با قاصدکا لذت ببری و براش دست بزنی.
بهش اعتماد کن، اعتماد همون نخِ نامرئیِ که به پای پرنده عشقت بسته میشه.
ولی از دور حواست باشه که خدای نکرده اسیر پنجه های عقابی نشه.
وقتی احساس خستگی کنه به شونه های تو پناه میاره، اگه گرمیِ آغوشتو لمس کنه، کبوترِ جلدِ عشقِت میشه.

روزی که عشقتو باور کنه، پریدن از یادش میره.
دیگه پرنده ی آسمونِ دلِ خودته که با رقص و پروازش تو رو به اوجِ رویاهات می رسونه.

 

#سمیرا_خوشرو_شبنم
#دلنوشته