ازدواج

ازدواج



در جوانی صبح تا شب می نشستم پای کاج
شعرها می خواندم از #هوشنگ خانِ #ابتهاج

معتقد بودم که در چشمِ تمامِ شاعران
زندگی عشق است و جز این هم ندارد احتیاج

در خیالم مردِ من سلطانِ شهرِ #عشق بود
می نشاند او بر سرم چون شاهبانو درّ و #تاج!

آرزوی بوسه های گرمِ باران داشتم
مثل چاکِ قلبِ صحرا مانده بودم هاج و واج

زخم های سینه ام هر روز بدتر می شدند
با همین غم در دلم افتاد دردی #لاعلاج

شاعری حرفِ دلم را از نگاهم خواند و گفت:
عشق باشد می شود این #درد بی درمان #علاج!

مطلعِ اشعار او فریاد می زد عشق را
یک #غزل با اشک گفت و مقطعش شد #ازدواج!



#سمیرا_خوشرو_شبنم
#غزل