سماع

درود جناب بدری ارجمند!
خرسندم از خوانش گلبرگ‌هایی دیگر از سپیددانه‌های شما.

سرتاسر شعرتان سرشار است از: تصویرسازی‌های زیبا ‌که بسیار بکر و خلاقانه آفریده‌شده‌اند و مملو است از: صورخیال و آرایه‌های ادبی دلنشینی؛ چون:

_تشبیهات بلیغ؛ مانند:

«کشتی واژگان»

«خزرِ نگاهت»

«پری دریایی وجودت»

_مراعات نظیرها و تناسب واژگانی؛ مانند: «کشتی»؛ «غرق»؛ «خزر»؛ «ساحل»؛ «شن»؛ «اسکله»؛ «لنج‌ها» «امواج»؛ «فانوس دریایی»؛ «پری دریایی»

_استعاره‌های مکنیه و تشخیص؛ از جمله:

«موهای پریشانِ گردبادِ جنگ»

«نسیمی ملایم، پشتِ رُلِ پیانو می‌نشیند»

«نگاه ماه»

«دستِ امواج»

«صدف‌ها... آوازِ بنی آدم اعضای یکدیگرند سر بدهند.»

«و مردانی موقر، ساخته شده از شن... پایکوبی می‌کنند.»

 «در عمقِ صحنه... فانوس دریایی رقصِ گردن می‌آید...»

«تیرهای چراغ برقِ اِسکله، دف زنان؛ سماع کنان، دورِ روشنایی مهر، می‌چرخند و می‌چرخند...» و تلمیح به رقص سماع در عبارات اخیر.

«لنج‌ها، در ترُمپت خود می‌دمند؛ که گوشِ قلبِ جهان، از نوای صلح، نوازش یابد.»
ضمنا در جمله‌ی اخیر، علاوه بر استعاره‌ی مکنیه و تشخیصی که اشاره شد، آرایه‌های ادبی دیگری نیز موج می‌زند:
میان واژگانِ «ترُمپت»؛ «می‌دمند»؛ «گوش» و «نوا» مراعات نظیر وجود دارد؛ در ترکیبِ «گوشِ قلبِ جهان»، هم تناسب وجود دارد بین واژگانِ «گوش» و «قلب» و هم آرایه‌ی مجاز بادید می‌آید: «جهان» مجازا به معنای مردمِ جهان است، به علاقه‌ی محلیه.

***

«کشتی واژگانِ»تان اندیشه‌ی مرا غرقِ دریای رویا کرد.
«موهای پریشانِ» شعرتان، شمیمِ شادی را در فضای احساسم گستراند.
و چه زیبا شکل گرفت این صحنه‌ی بدیع:
پری دریایی وجودت
رهبر اُرکستر
در ساحلِ آسایش
صدف ها را
متحد می کند
آوازِ «بنی آدم اعضای یکدیگرند»
سر بدهند.
***
امید که این آواهای دلنشین و پیام تصاویر زیبای شعرتان، همیشگی باشد؛ هماره در بام تا بام جهان، پرچم صلح و آرامش در اهتزاز باشد و مطابق با مفهوم اقتباس نابی که از شعر سعدی نموده‌اید، انسان، به واقع، یار انسان بماند!
***

موشکافی مابقی آرایه‌های ادبی کلامتان و نیز مفاهیم ناب و تصاویر زیبای شعرتان را به دیگر دوستان وامی‌گذارم.

شاعرانه‌هایتان ماندگار!