مسافر

امد از اسمان برف سنگین
تا بهانه بگیرد دو دستم
قلبم از حس دلتنگیت پر
در نبودت همین قلب خستم
پای من راه را میکند گم
تا جوانه زد این رد پایم
درد را گو چه ارابه ای برد
کز نبودش به در خو گرفتم
من مسافر ترین فرد معلول
داعما با غمی سرد مشغول
دوست دارم غمم را همیشه
درد و دل میکند همچو مسعول
انقدر دوست دارم من او را
کز برایش سرم را شکستم
گاه میبندد او زخم سر را
گه امیدم دهد ناز شستم
گه به رویا سفر میکند غم
اسمان را رها میکند نم
گه فراوان مرور است و باران
رعدغم ریخت بر چتر دامن