سه شنبه ۱۳ خرداد
اشعار دفتر شعرِ گلگز شاعر فاطمه گودرزی
|
|
|
|
خنده بر لب های زیبایت نشست
شیشه غم را ز لبخندت شکست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق کبریت وماهیمه ی تنور
سوزد اما می فشاندنور نور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مثل من پاکت خالی شود ان دل در تو
چون مچاله بشوی ، صبر ضرر خواهد کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درحسرت نگاهش چشمم نشسته بیدار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رنگ چشمان من از زنگ صدات می
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جیب احساسم طبیبی با دوا تسخیر کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سالگردت شده هرسال کمی گریه و آه
میشود باز بتابی به شبم خنده ی ماه؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آمد از آسمان برف سنگین
تا بهانه بگیرد دو دست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آن یار که سوزان مرا خواست بسوزم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاعرم
شاعرم اماچرادل خون ترازهرعاشقم.هررگم تب کرده گویامن سراسرلایقم.روزگارم میگذشت ازابرهاپربارتر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه گویم از غم دنیا که بی حاصل شده حالم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خواب دیدم کودکی نو پا شدم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سکوت و بی مهری دلم را به نزدیکی پردگاه نا معلومی کشاند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به تن مرده ی من با تنفس دادی
سخن ازعشق نبود از نفست میترسم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
باز طو فانی شدی
باد غرورت میرسد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم با اینکه می سوزد ولی از عشق بیزار است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق کبریتست و ما دنبال نور
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دیدنی ها همه باشکوه ست اگر تونشانی از آن باشی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سجاده ی نماز مرا پهن میکند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شعر نو ازالت نویی گذشت
دل به تهی بودن و قالب نبست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
فال حافظ بود؛ نگاهش بر نگاهم دوخته شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گر ناز مرا به دیده نسپرده ای
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برق چشمان تو بر من نگرانم نگران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرغک زمان زدرددل خبر میدهد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می شکافت سینه ام با سنگ دلی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
امشب که گذشت به فکر فردا بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی اذان آنیست؛ یا حق گویان میرود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شاعران را چه گناهیست که بد از صلاح می شناسند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مادر بودنم تحملی باید کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در حسرت نگاهش چشمم نشسته بیدار
ابری شده جهانم ؛در آرزوی دیدار
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در خلوتِ خیالم؛ چشمم به دست ساقیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم همچون دل نو عشق مثال شمع میسوزد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زیبایی دنیای تو دیدن دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خودم در خانه دل کوچه گرده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آنهایی که دست رد به سینه ام زدند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عشق را در چشمان او می دیدم ولی افسوس که مرا دیوانه پنداشت و برفت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جهان را منور می بینم که در زلفان تو افسون است
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در آسمان بی کران/////// رنگین کمان بی نشان
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیشم مال اهادم مالم ولویه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
با همه دلبستگی هایم مرا نادیده میگیردچرا؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سر دروازه ی غم عبور ممنوع بزنید
شاید این غصه خجالت بکشد؛ راهش به دریا بزنید
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این اشعار را پدرم همیشه بچه که بودم میخواند؛ نمیدانستم چرا؟
بزرگتر که شدم فهمیدم داغ برادر دیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
غم زده زطوفان توام
دل شکسته ا ی ز روزگار تو ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
این همه غم در دلم جا می شود
چشمه ی کور روزی رود یا که دریا می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آفتاب لب بومی شدم وااااای بر من
خانه ویران دل خامی شدم واااااای برمن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی امروز هم تار تر از دیروز گذشت
دردش سنگینی کند ز بیداری شفق
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای غریبه با دلم بازی نکن
بهر راضی کردنم تنازی نکن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
طبیعت این دلم از تو شکایت می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اندکی
با خود سخن می گویم
اندکی
راه می روم
اندکی
مینویسم
اندکی
می اندیشم و فکرم را به هم میباف
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تو مثل
نو امیدی که بر دلم سو سو می کند
دلم گرم می شود و کم کم آرام می شود
تو مثل
بهار سر زمین
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چشم آسمان گاهی گریان ماهی خندان
زمستان سیاهی که ندیده برغ وباران
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بیا جانان اسیریم حذر من
به حال من گریستن پشته سر کن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یارب کمکی جویم دل خون ز دنیا شد
غم از درو دیوارودخانه چو دریا شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم دل تگم
گفت وقت ندارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در جهان هستی دوستی آراسته بود
خود سیاه دل سیاه صورتش را ساخته بود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
روزیم ده ای خدا
نانکی که سفرام گرم شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
زندگی صباحی پیش نسست
کس زندگی کرد ز خود اثری به جایی گذاشت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
درد به جانم زدو
عشق امانم برید
خدایا وای خدایا وای خدایا
|
|
|
|
|
محمد رضا خوشرو (مریخ)
علی نظری سرمازه
محمدرضا آزادبخت
شاهزاده خانوم
فردین کمربسته (فردا) 
مرتضی میرزادوست 
