باد آمد و قحطی شد و باران نیامد ....

خورشید غمناک است ، بس غمناک و غمناک 

تب دارد این سلطان زرین فام گویا ....

روزی رسانِ  دشتِ  گلهای دمن نیست ، گلها اسیر دستهای  باد شومند

با مرگ در حال نبردی نابرابر  

در آسمان  ,  ابر سیاه ِ  تیره خندان

اما زمین ِ تشنه  در بند زمستان....  با سردی خشک ,, در حال جنگ است

می گرید این گوی سراسر آتش و عشق,  

فریاد می دارد گریبان چاک کن ابر، بر حال عطشان زمین باید بگریی

ای شاه زرین تاج  ، ای خورشید ، برخیز

فرمان بران تا ابرها باران ببارند

من روزگاری سبز بودم ، باورت هست ؟

دنیا اسیر جمبل و جادوی من بود   

باد آمد و قحطی شد و  باران نیامد ....

من ماندم و  سوز عطش با کوله باری ,  از خاطرات ضجه های این درختان

,  در بستر خویش ، دستم به روی دست , در اندیشه ی مرگ  

آیا هنوزم ....... این ابرهای تیره فرمان می برندت ؟

یا نه دوباره ترکه های سرد وحشی ، بر پیکر بی جان ما خوش می نشیند ؟

من از درازی شب یلدایی سرد  , می ترسم  و اندیشه ی  هولناک دارم .....

آیا دوباره ، چشمهایم  بر قبای سبز درختان .......  خواهد گرفت نور ...؟؟؟؟؟

آیا دوباره بر زمین مرده ی من ,  باران رحمت نقش خواهد بست روزی ؟؟؟؟؟؟

آیا دوباره ...... من  جرعه ای از عشق  خواهم خورد با یار ؟

آیا دوباره ....برف سفید بی ریا از آسمانها .... بر دشتهای خالی ام خواهد نشستن ...

امیدوارم ....

امیدوارم ....