آوخ نماند محرم و آن همزبان برفت
طوفان بجانمست چو آرامِ جان برفت
از دیده خواب رفت که سروِ روان رسد
مشکل بچنگ آمد و آسان چمان برفت
دیگر به گلشنم نَبُوَد میل و خاطری
کز گلشنِ امیدِ من آن دلستان برفت
باغِ امیدِ من ز گلِ شوق شد تهی
زان دَم که گلعذار ز این آشیان برفت
خونِ دلم ز دیده روان آنچنان به رخ
نقشی ببست که شفق از آسمان برفت
دیگر برفت رونق و زیبایی ازگلرخان
کان تاجِ گلرخانِ جهان بی نشان برفت
آری خزیده اند بخلوت سخنوران
کزمجلسِ سخنوری آن نکته دان برفت
بلبل زعشقِ گل مترنّم بُوَد ، کجا ؟
خوانندگی کند که گل از بوستان برفت
دیگر مرا میانِ رقیبان شکیب نیست
کان شاهدِ پری رخِ من از میان برفت
فرخنده مرغِ دل شده پابندِ بندِ غم
فرخنده یار ترکم و نامهربان برفت
گو ای صبا ز منِ وفا پیشه بر حبیب
تیرِ جفایِ تو به دلم چون سِنان برفت
عشقم عیان و خانهٔ دل هست جایِ او
در حیرتست دل ز بَرَم او نهان برفت
در کف نهاد جان و دلِ خویش زاهدی
دلبر بدید و گفت نه این و نه آن برفت
بسیار زیبا و دلنشین بود