کابوس فندک

با شما هستم
شماها ای خطوط رنگیِ بیلبوردهای شهرِ خاموشی
شما ای برگهای سمبلیکِ سبز و بی پیرایه ی ایوان دلتنگی
شما ای بیدهای تا جنون سُر خورده ی نمدارِ پائیزی
دست بردارید از شعر و شعار و کُرکُری خوانی
که اینجا جمعه ها، مردم پر از آوار حسرت های تب دارند
من عمری نیمکت وارانه، کنج خلوت بی انتهای پارک، میلولم
پر از هجوَم
و شاید بی صداتر از حروف بی نشانی مثل "و" 
در خواستار و خواهش و خواندن

باشما هستم
شما
 خودکارهای مانده در تبعیدِ استیصال
کاغذهای من را باد، تا کابوس فندک میبرد هرشب
آه
 الکل های جاری گشته در گرداب رگهایم
گواه گونه های زرد من باشید
در پیکار با طوفان سرد خاطرات دور
این حال پریشان مرا حتی ماتادور ها نفهمیدند
من در انتحار زخمهای کهنه ی اعماق تشویشم
چرا امشب نمیخندم؟
چرا امشب نمیرقصم؟
تو هم با من بگو پس
" خاک بر فرق سرِ انبوهِ کشمش های پوشالی"