جای یک زن خالیست

سوم خرداد. 98 در خیابان انقلاب تهران در یک انتشارات باسابقه با دوستی ملاقات کردم که دانشجوی دکترای فلسفه شده و سیاست جامعه دین و مطالعه در سی و سه سالگی ازش یک نویسنده و محقق  با دغدغه های زیبا ساخته بود به یاد دوران خوابگاه چند سطری براش نوشتم 

 

تقدیم به امیر س 

گپ زدن زاده ی عصر است 
پس از چای و سلام،
عصر یک موهبت خوب خداست،،،،
بنشینی و سر حرف خودش باز شود ،
برود تا دیروز ، برود تا فردا،
سخن از هرجایی 
مثل این شبدر توی لیوان 
که ز جایی سرسبز 
شاید از شهری دور 
پیش یک دریاچه 
آمده تا اینجا 
تا سر طاقچه یک دفتر فرهنگی پیر،
که صفایی بدهد 
و غبار از تن این کهنه کتابان گران بردارد.........

من و تو مثل همین سبز قشنگ ،
ریشه داریم در آن زیبایی ،
ساده مانديم این شهر شلوغ،
دل تهران بزرگ ،
انقلاب از و سر وته مينگرينم 
که نه شاد است ،نه بیدار،
 اگرچه زیباست ، 
پیش ما جمهوری ، خود آزادی دور،
وزن یک شهر بزرگ ،
روی یک دانشگاه،
 در خیابان پر از خون و فریب ...

 

حرف بسیار و قلم قاصر و ساعت فرار ،
به خودت برگردیم، 
به امیری که سپاه ش دانش، 
به رفیقی که سلامش پر مهر ،
به دل عاشق یک مرد که در جبر زمان 
تنها ماند،  
به تو باید برگشت ،
دو دهه پیش درآن غربت سرد ،
نوجوانی بودی که صداقت ميکاشت ، 
فصل فصل تو و برداشت ازاین مزرعه ی مهر و وفاست ،
وسط این همه درگیری فرهنگ و کتاب و تدریس ،
جای یک حجم پر احساس که پیگیر تو باشد خالیست ،
جای یک زن خالیست ...