امید

درود بر بانو امرباس گرامی
به شعر ناب خوش اومدین

امیدم را مکن نومید تو ای تنها امید من
ببر با خود مرا از شب تو ای صبح سپید من

تمام فصل های من زمستانی و پاییزی 
بهاران را بشارت ده پرستوی نوید من

اگر عمرم همه طی شد به حسرت های پی در پی
چو آیی در کنار من شود هر لحظه عید من

کنون بنشسته ای با که کجا در خلوت عیشی
ربوده خواب از چشمم همین فکر پلید من

ز نامردی دلم آهن که آبی دیده و آتش
به یک لبخند تو مومی شده قلب حدید من

بیا ای خسته از پرواز نگاه آسمانم تو
بشین بر بام این کلبه بشین بخت سعید من

چه کم آید تو را ای دوست مدد آری به درویشی
ز تو لطفی و عمری را دعای یا حمید من

مطابق گرنبودم یا موافق با دل ومیلت
تمام گنج من یک دل بفرما این کلید من

مراقسمت چنین زاده نه مالی داده نه شادی
منم استاد در گریه غم است تنها مرید من

بشین با هر که می خواهی برو خوش باش و عشرت کن
به یاد آور فقط گاهی ازین قلب وحید من

دلم بود و من و کوهی ز ماتم ها و حسرت ها
غم داغ تو هم آمد به علت شد مزید من

کنون یک روزنه ازنور به سقف این دلم وا شد
امیدم را مکن نومید تو ای تنها امید من

غزل پراحساسی بود با زبانی که گاه از زبان امروزی فاصله می گرفت: بهاران_ چو آیی...
و گاه از زبان معیار به محاوره ای می لغزید: بشین(به جای بنشین یا نشین)
البته ایرادهای زبانی مذکور چندان به چشم نمیومد ولی وجود داشت
قافیه های همه درست بودند
وزن شعر مفاعیلن بود(هزج مثمن سالم): چهار رکن در هر مصرع(با لحاظ استفاده از اختیار شاعری در رکن چهارم بیشتر مصاریع بخصوص مصاریع حامل قافیه)
وزن مصرعهای اول و پایانی، یک هجای کوتاه اضافه داشت که تقصیر (تو) بود، با حذف (تو) وزن درسته میشه:
امیدم را مکن نومید (تو) ای تنها امید من
در مصرع:
منم استاد در گریه غم است تنها مرید من
(است) یک هجای کوتاه اضافه در انتها داره که وزن رو مخدوش کرده... میشد مثلاً گفت:
منم استاد در گریه (غمت) تنها مرید من
البته در مصرعهای
بیا ای خسته از پرواز...
و
چه کم آید تو را ای دوست...
نیز در انتهای واژه های (پرواز) و (دوست)، یک هجای کوتاه به وزن اصلی اضافه می شود که چون در پایان نیم مصرع قرار داره چندان ناساز نیست، و در اوزان دوری جایز هست(البته حقیر این هجای کوتاه اضافه رو نمی پسندم و مخلّ روانی شعر میدونم ولی چون مسبوق به سابقه هست و خارج از قاعده محسوب نمیشه نمیتونم ایراد بگیرم در شعر شاعران دیگه ولی خودم استفاده نمی کنم حتی الامکان)
در کل:
غزل زیبا و نسبتاً روونی بود که نشون از آشنایی شاعر با وزن و تقطیع داشت... هرچند بنظر میرسید احساس و اندیشه که اصل و پایه ی شعره، با بند و حصار وزن و قافیه در ستیزه...
جسارت منو ببخشید شاعربانو
در پناه حق باشید