غزل مناجات

 

غزل و مناجات

شنیدم در شبِ قدرِ مناجات// تورا بردند در جشنِ سماوات// پُرم از حس و حال غبطه خوردن// سکوت از جنس هیهات است، هیهات// زمین از کارِ من گردیده مبهوت// زمان در نقش زیبایِ تو شد مات// سرم در گردش و دل در تشنج// شب مزد است یا روزِ مکافات// تو با اندیشه رفتی، من به احساس// خرد همگون نباشد با خرافات// گرفته دامنم را پیچکی سخت// همیشه بوده ام در گیر آفات// اگر در اوج اگر در موج بودم// سراب و صورت و خواب و خیالات// به یمن روزه و شب زنده داری// یقین گردد تمامِ احتما لات// شبِ قدرش هزار و یک غزل داشت// غزل خوان باش با مرغ منا جات//