ققنوس

قلم در دست می گیرم

با نام او

سخن کوتاه ...

به روی سینه  ی بی رنگ  دفتر می کشم نقشی زیک ققنوس

بسی زیبا ولی افسرده و فرتوت

پر و بالش اهورایی

حیاتش مملو از اسرار نا پیدا  و راز سر به مهر مرگ او را کس نمی داند   

بدنبال رهایی در میان کوه ها مجنون

صدایی از گلوی خسته ی ققنوس می آید

درود بی کران بر عشق

سلام و صد سلام  بر عاشقان  خسته ی چون  من  ....

وضو از عشق می گیرد و پا را می گذارد در میان طور سینای پر از  آتش .....

رجز می خواند و فریاد می دارد :

 کجایی مرگ ؟

بیا آغوش من باز است و مشتاقم , که  جام  نیستی  از دستهای تو بیاشامم

 به خود گفتم ...

عجب مرگ غم انگیزی !!!

چرا این بی خرد , از زندگی سیر است , چرا بر مرگ می خندد ؟

صدایی آمد از بالای کوه قاف

گمانم نغمه ی  سیمرغ  دلخون است  

چنین  آواز میدارد  : تولد یافت ققنوسی از این آتش  

کجا می میرد این عاشق !

خدای عرش می داند که این ققنوس  جاوید  است  .

خدای فرش می داند ...