درونت را بساز

سلام بر شهرام عمرانی عزیز

در قالب شعری شما خواندم شعر سپید
و با اجازتون نقدی در باب صورت برایتان می نویسم

در بند اول نویسنده می گوید
پوستت را نکش (جمله ای امری با گویش امروزی و خارج از زبان شعر)
موهایت را مباف (مطابق جمله قبل و تکرار محتوا)
لبانت طبیعی قشنگ است (تکرار محتوا)
گوشتت را نبر (تکرار محتوا)
خطوط پیشانی را محو مکن (تکرار محتوا)
گونه مگذار (بازهم تکرار محتوا)
تو قبلا جوانی کرده ای (مخاطب خاص می شود)
روزگار گذراندی (تکرار محتوای سطر قبلی)
تجربه هایت را بزرگ بشمار
لحظه ها را به ترس نگذران (اشاره به ترس برای چه چیزی)
زندگی کن!
تمام این بند در یک جمله خلاصه می شود که ظاهر خود را تغییر نده چون قبلا جوانی کرده ای
هر چند که در باب محتوا ایرادات زیادی به آن وارد است اما به ظن من این نوع گویش نمی تواند بیانی شاعرانه باشد شاید به عنوان مثال شاعر می توانست با یک تشبیه یا مراعات نظیر نگارشی شاعرانه به نوشته ی خود بدهد

در ادامه تا انتها نگارش به همین منوال ادامه دارد
در شعر سپید می بایست از تشبیهات و ترکیبات بکر استفاده کرد
تشبیهاتی که در ذهن خواننده حک شود
تلمیح از دیگر آرایه های ادبی رایج در شعر سپید است
واج آرایی کلام شعر را آهنگین می کند
جایگاه قافیه در این نوشته کجاست؟؟؟
صرف اینکه در این نوشته تنها و تنها یکبار زندگی و مرگ به طلوع و غروب تشبیه شود آنهم یک تشبیه بسیار بسیار تکراری نمی توان به این نوشته لقب شعر داد

امید که جسارت بنده رو ببخشید
موفق باشید