فقر

فقرفروردینمان را مثل آذرمی کند
عمرملت راگرانی زرد و پرپرمیکند

سینه اش لبریززخم ودروهای مبهم است
ملتی که باغم نان زندگی سرمیکند

 دولتی که کودکانش ازفقیری سوختند
هرچه خواهدملتی دیگر میسرمی کند

می شماردنبض شب راتاگلوگاه سحر
مردبیکاری که شرم ازروی همسر میکند
یک نفراسان چپاول یک نفرهم زندگی
بافروش چشم یااجزای دیگرمیکند

صدغزل نالیده ام اماکسی نشنیده است
گوش مسئولان ما را حرف حق کر می کند

گرکه آتش میزندخودپرچم بیگانه را را
کارهادرخلوت ازبیگانه بدترمیکند

اوکه خوددرملک شیطان ساخته بس کاخها
قصه دلسوزی اورا که باورمیکند؟

دوست چون صادق نباشددشمن ونامحرم است
کی تبرمهرورفاقت با صنوبرمیکند؟

هردورویی  که دم ازحق وحقیقت زدبدان
پشت پرده خویش رادزدی توانگرمیکند

بغض سرخی می نشینددرگلوی هرغزل
شعرغمگین دیده راباخون دل ترمیکند

این همه تبعیض را باشعرغمگینش غریب
درعدالتگاه حق تقدیم داورمی کند