شهر غریب

سلام عزيزم من از شعر نيمايي زياد سر در نميارم
ولي به دلم نشست
برقرار باشي نفسي

سلام گلم
ممنون

درود بانوی گرامی
دستمریزاد بسیار زیباست

درود بانو

درود برشما ...زیبا و روان

درود درود

ب قرار باشین استاد

عصاره کلامت شیرین
و
بیانگر
حقیقت شفاف است.
حسن لطفی...
.................

کجا من رو کنــــــــم سوی محبت
ببینـــــم چشم وابــــــروی محبت
دو دستم سال ها شد شانه ای دوست
زنم یک بار بر مـــوی محــــــــبت
خدایا از تو می خواهــم که یک روز
مشامم بشنود بــــــــوی محبت
حسن لطفی

هزاران درود مهر بانو پرستار والاقدر شاعره و ادیب توانمند استادانه قلم رقصانده اید گرامی و واقعیتی تلخ را زیبا نگاشته اید دل و دست مریزاد لذت بردم بانو

تقدیم به شما..سروده حقیر در همین راستا:

قدیما یک صفایی بود و بزمی
درون خانه ها؛ سازی و نظمی

سَرا گرم خوراک و خنده و خواب
دلا خُرَّم ؛ عواطف خالص و ناب

قدم ها محکم ،اما بی افاده
همه اَهل رفاقت ؛ بی اراده

مزارع سبز،خرمن زرد و دل سرخ
کبوتر باشتر ؛ فیل با شتر مرغ

هوای دنج و خوش بوی صداقت
دکان آشتی ، بازار رحمت

سحر برخاستن با حضرت دوست
زفاف لاله و آلاله نیکوست

همه بیگانه با غمباد بودند
به رقص قاصدک دلشاد بودند

نه قفلی بر دری، نی پاسبانی
نبود از پستی و نکبت نشانی

نمیدانست انسان دشمنی چیست
و یا رنگین کمان در باور کیست!

چنانی ساده و پاکیزه بودند
به جای در ،به هم دل می گشودند

نه خطّی بود و نه قانون و عُرفی
نه چوب و حدّ و مرز و نیش حرفی

نه تفتیش عقاید کار کس بود
نه تحمیل نظر از پیش و پس بود

تمام بوسه های عشق بازان
بری از شهوت و آز و هوس بود

نه ؛میدانست ،روبه ،مکر و حیله
نه مرغ عشق محبوس قفس بود

گلو بی بغض و دل به آفت و رنج
نگاه عاشقان دردانه چون گنج

بشر قدسی مآب و محترم بود
برای عشق بازی وقت کم بود

.......حادثه