حافظ تو فالم رابزن

بااينكه دل تنگم بگوپس ازچه ميخندم ؟ چِرا؟

باوركنم نامردمان ؟ ديوانه گويندم مرا ؟ !

مستي به سردارم كنون دانم كه رسوايم كنند

ازدست نا اهلان ِدل ، پنهان شدم دراين سرا!

باسازاورقصيده ام ، باغصه اش غم ديده ام

اما نمي دانم چرا، با من كند ديگر جفا !

دراين بهارعاشقان شوروشراب وشاعري

اما نصيبِ بخت من ،  بايد بمانم درخفا !

خواهم كه شيدائي كنم.خودرا زغم راهي كنم

تا بازنگويندم كه او ،  ديوانه گشته بي نوا

گفتند شورعاشقي درديست پايان ناپذير

درمرقداش زانوزنم تا اينكه من گيرم شفا

با بارسنگين حالِ زار، دل بسته ام برفال او

سوگندكه غم دارم كنون ازعشق اوگردم رها

حافظ تو فالم را بزن ، اما به جانم غم مزن

تنهاتوئي درمان دل ،اين مشكلم خود كن دوا