شوخیانه

سعدیا حافظ شراب ارغوانی می خورد 
نوش لعلی از تمنای جوانی می خورد 
با بت و مهرو و مهوش شادمانی می کند 
از غم فردای محشر زهر فانی می خورد
************************* 
حافظا سعدی زمستی بر فلک فریاد کرد 
آسمان شهر را پیراهن استاد کرد 
کوزه ای بگرفته  از خون شرابش ناب کرد 
روح جن و انس را از گفته اش دلشاد کرد
************************* 
مرغ دل بر دام می صد ناله از بیداد کرد 
ناله از زندان و دام خلوت شداد کرد 
آسمان پاشید و خم بشکست و آن پیمانه ریخت 
زاغ و کرکس لانه در پیراهن شیاد کرد
**************************
زد به خرمن آتش و از آن زغالی چاق کرد 
دست و پای خلق را لرزان ز سیم داغ کرد 
شعله ی مستی فرو شد خواب بعد از نشعگی 
خانه اش ویران که گوه را اندرین قیماق کرد
*************************
یک زمانی تیشه موم از هیبت فرهاد بود 
رخش رستم شیهه اش پیراهن هر باد بود 
بیستون لرزان و آتشبار از هر ضربتی 
دشت هامون زخمی از تازیدن استاد بود 
*************************
مرد مردان را زبان در حنجرش آویختند 
شوکت یک قوم را در کوره راهی ریختند 
سگ به آن وحشی گری یک استخوان را حفظ کرد 
یک الک آورده و سگ را درونش بیختند 
*************************
مردمی را خورده و نامردمی قی کرده اند 
صد هزاران گله روزی چران پی کرده اند 
ساز و کرنا آسمان را از سخن پر کرده اند 
عر عر خر را تو گویی در دهان می کرده اند 
*************************
ساربان اشتران را زیرکی دانا خوش است 
اشتر سربسته را یک کور نابینا خوش است 
اسب سرکش را که باید نعل از صابون زنند 
احمق و بی دست و پا را جامه ی دیبا خوش است