فال

پیرزن..قهوه فنجان مرا داد به دستم که بنوش
قهوه تلخ به فنجان همه در جوش و خروش
تلخی قهوه به بغضم زد و اهم بشکست
پیرزن. سوخت دلش..روی دو زانو بنشست
بگرفت از من و بر نقش سیاهش زل زد
نگهش از دل اندوه به تاریکی بختم پل زد
باز تاباند به دستان نحیفش فنجان
گشته بود از من و این بخت پریشان حیران
او نمیگفت سخن..اشک زچشمش بگریخت
با سکوتش.می اندوه به فرجامم ریخت
بر زمین زد بشکست اینه شومم را
قصه قلب فرو مرده و مغمومم را
گفت.تقدیر تو تنهایی و سرگردانی
در زمین همره تو نیست بجز حیرانی
عشق بر قلب تو جز داغ شقایق ننهد
هیچکس دل به دل مانده به خاکت ندهد
بسته درهای امیدت..همه ره بن بست است
طالعت با شب یلدای ستم همدست است
سالها رفته و من مانده و بشکسته فنجان سیه
مانده تنها.دل صد پاره و. تقدیرم  و یک عمر تبه