فراتُهی

 

تو دورتر شده‌ای شب به شب قدم به قدم
ز سایه‌ای که رضا نیست بی‌ جهت بِدَوَد
تو با سیاست خود هر چه بود پَر دادی
چطور منتظری هر چه خواستی بشود!؟
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
به جز غرور و تکبّر فراتُهی هستی
تو ای الهه‌ی نِخوَت در عصر بیکاری
به ظاهر ار چه شبیه فرشتگان هستی
نرون، سکندر و چنگیز در درون داری
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
نمانده است و نمانَد دریغ و حسرت من
که با گذشت درنگی تمام خواهد شد
طواف، گرد بیابان دلیل بی آبی‌ست
میان گریه نمازم حرام خواهد شد
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
تو در اواسط شطرنج باختی به خودت
چرا که فکر تو دائم به جای دیگر بود
خودت بگو که بدانم به غیر من چه کسی
برای آن که بنوشی، شراب و ساغر بود؟
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
 شاعر: حمیدرضا محمودی
 قالب: چهارپاره
 وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعَلن