درونِ خودت

صندلی را کنار خود بگذار
رو به رویت تهی تر از خالی ست
می توانی بغل کنی آن را
با نگاهی که واقعا عالی ست

شرم داری؟! خجالتت از چیست؟!
حرف مردم فقط همان حرف است
زندگی سخت نیست با این که
بین مان کوه هایی از برف است

می توان ساده تر گرفت آن را
پشت هر خنده ، خنده ای دیگر
در خیالت سوار بوگاتی
بعد هر دنده ، دنده ای دیگر

شب زمانی که گریه همدم توست
بالشت هم دچار بیماری
دست این عکس لعنتی بردار
آه از این اتفاق تکراری

با تو گفتم که عشق رویایی
جاده اش هم دو بانده خواهد بود
اندکی تو و اندکی هم او
طی شود این مسیر درد آلود

این که می خواهی از مسیر خودت
بیشتر طی کنی حماقت نیست
حرف من درد قدرنشناسی ست
عشق دنیای بی عدالت نیست

نبض دستت نشانه هایی از
یک مرض را نشانه رفته عزیز
آن هم از نوع لاعلاجش را
در نمازت دوباره اشک بریز

اهل جنگاوری اگر هستی
برنگردان سر از جنون خودت
دل به اعجاز دیگری هرگز
هر چه می خواهی از درون خودت