جانی و جهانی

شیرین تر از قندی و مدح قمرانی
در لشکر عشاقی و سرتر ز سرانی
امّید ک ببارد به زمین شعله وصلت
تا جامهٔ غربت ز این تن برهانی
ولله ز غم دوری تو خنده حرام است
ای کاش که غم از دل من پاک برانی
در ساغر این پیکری و همچو شرابی
هرجا نگرم هستی و جانی و جهانی
هیهات اگر فاش کنم راز دلم را
آن لحظه عیان است که در سینه نهانی
در شرح من و تو این بس که بگویم
آنچیز که من در پی آنم تو آنی