زخم

کوچه سرداست
هوا غمگین است
هیچ مرغی به هوا پرنکشید
هیچ سروی به زمین باز نماند
مرغکی بی چاره میزند خود را
به بیراهه ی پرواز خیال
می کند پرواز با این همه شوق
در نگاهش شعله ی خشم و غضب
در سرش شور جوانی
در دلش همت بیچارگی است
مر غکی دیگر با دو پر میزندش
و سراسیمه به او می گوید
مکن این هرگز را
گویی اوبیدار است
لیک عقابی زیرک
میزند خنده
به مرغ های پر از زخم پراکنده 

 

 

مربوط به وضعیت اخیر کشور و طیف های مختلف ایجاد شده در کشور