اگر یارِمِ گورسون سنده خلوت
دِئنن ای بی وفا وِی بی مُروّت
یاخام اولمیش الوندان پاره پاره
کی تیکمم تا چاتا روزِ قیامت
اُ نخله بنذرم بارین چالیپ لار
اُ ویرانه کی گنجین خلق تالیپلار
اُ زالی تک ائله قان آغلارام من
کی نامردلر عزیزین پارچالیپلار
کونول دور توتگیلان یارین الیندن
زیارت ایتگینن قاره تِئلیندن
محبتله یاشایش باشلا تا خالخ
دئسینلر راضی دیر بو سُئوگولیندن
بو دنیا یولچیسی آدیم قلندر
نه خانیم وار نه مانیم وار نه لنگر
گونوزلر داغ داشی یورغون دولاننام
گِئجه بیر کرپوج اوسته من قویام سر
اگر لال سان اگر کارسان اگر کور
گلیب آخر چاتاجاقسان لبِ گور
اورک اوز جانیوه بیر رحم ایله
کی قورت قوش سفره اِئتمیش ایلییر سور
(۱۷۹/۱۴۰۳/۰۷/۰۱)
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
اگر یارِ مرا در خلوت دیدی
به او بگو ای بی وفا و ای بی مروّت
گریبانم از دستِ تو پاره پاره شده است
نمیدوزم تا روزِ قیامت فرا رسد
شبیهِ آن نخلی هستم که بارش را ریخته اند
و مثلِ آن ویرانه ای هستم که گنجش را تالان کرده اند
همچو پیر زالی خون گریه می کنم
که نامردان عزیزانش را تکه پاره کرده اند
ای دل بلند شو دستِ یار را بگیر
و زلفِ سیاهش را زیارت کن
با محبت زندگانی را شروع کن تا مردم
بگویند که از سوگلی خودش راضی است
مسافر این راه هستم اسمم قلندر
نه خان دارم و نه مان دارم ونه لنگر
روزها دشت و بیابان را خسته سیر میکنم
و شبها هم سرم را بر روی یک آجر میگذارم
اگر لال باشی و اگر کر باشی و یا اگر کور
آخر می آیی و میرسی لبِ گور
ای دل به جانِ خودت رحم کن
که حشرات جسدت را سفره کرده و شادی برپا می کنند