غزل

رفته است همه خاطره ها رو به تباهی
بر باد فنا رفته وفا چون پر کاهی

در آینه ها رنگ به زنگار رسیده
در کالبد عشق فقط مانده سیاهی

مرداب که دریا شدنش رفته به رویا
در تُنگ نشسته ست غمی بر دل ماهی

یقوب مکن از زن و فرزند گلایه
فرزند تو را خوبی اش انداخت به چاهی

غم نیست اگر در گذر از عمر ببینی
نامرد رسیده ست به آوازه ی شاهی

بهرام که یک عمر زدی گورخران  را
انگار شبی بود در این لایتناهی!

ما تازه به این باور یک دست رسیدیم
ای عمر از این ماندن بیهوده چه خواهی؟

محمود انصاری