دل نامه ها و آفرین نامه ها

به نام یگانه‌سخن‌پردازِ شاهنامه‌ی هستی!

برش‌های پراکنده‌ی دیگری از کتاب دل‌نامه‌ها و آفرین‌نامه‌ها پیشکش به نگاه همراهان نیک‌سیرت و ارجمندی که به مهر خوانده و یا خواهند خواند دل‌نوشته‌های صفحه‌ی جاری را:

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
شهید!
تو، شاه‌مقصودیِ عشق را با شـاه‌بـانـگِ شوق تسبيـح می‌نمودی و عشّاقِ دل می‌سرودی!
تو در بزمِ صداقت،
دُردِ دَرد محبّت نوشيدی!
تو در رزمِ شجاعت،
دَرعِ دین و قداست پوشيدی!

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

تو آزادی‌خواهی بودی آزاده‌خو؛
که آیین‌نامه‌ی عشق؛
و آزادنامه‌ی آزادگی را،
امضا نمودی؛
و تا هماره‌ی آزادگی،
آیین‌پرستِ آزادیِ انسانیّتِ انسان،
باقی ماندی.

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

تو در آيينِ آسمانیِ عشق،
اتقانِ ايمان؛ اتمامِ عرفان؛
و اجابتِ سبزِ دعا بودی؛
و با ايثارِ جان،
خویشتن را،
بخشنده‌ی آزادی بنمودی!

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

تو در دریایی ترین شهرآشوبِ دل،
دُرّ دل آشوبی سُفتی؛
و در گویاترین دبستانِ دل،
به دستوریِ آن دلبرِ دلسِتان،
داستانِ دلدادگی گفتی.

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

در شكـوهِ شـامخِ شــوق، شــور و شعفـی شـورانگيـز، شهـريـاری می‌كرد؛ شمشادِ قامت تو، پيشگاهِ پرشكوهِ شوق را پيشانیِ شيفتگی در سجود بود؛ تو با شوريدگی، از پرشيان‌های پريشانی، شاسپرم‌های شيدايی می‌بوييدی؛ و از شمعدانی‌های پُرشرارِ نور، شررِ شور را در شعله‌ای سركش می‌ديدی و به شكرانه‌ی آشفتگی، شاه‌مقصودیِ عشق را با شـاه‌بـانـگِ شوق تسبيـح می‌نمودی و عشّاقِ دل می‌سرودی!

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

در جاریِ سرخِ محبّت، سينه‌ات سودايی و سوزان بود؛ سرايشِ سبزه‌بهار سودايی، از صدای صداقتِ سينه‌ات جاری است؛ هنوز هم مشکِ سـارای ستـايـشِ سوره‌های سبحانی، در سبزدشتِ سينه‌ات ساری است...

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

جاریِ احساس و محبّت و معنویّتِ تو، هماره روشن و شاد و دلنشین بود؛ و تو، هيچگاه از عشق بدان دلبرِ مطلق و آن آويژه‌ی راستين، پژمان نگرديدی!

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

تو،
در اوجِ آبگينه‌طارمِ هستی،
آذرخشی هستی آذرگون؛
كه با آتشِ خون،
تا هماره،
آذر‌افروز راهِ آزادمردانِ آزاده‌خو،
خواهی ماند!

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

تو نيازِ تَرِ لحظه‌های ناب زمان بودی! تو با راز و نيازی راستيـن، رازِ ضميـر را بر آن نگار نـازنيـن و پـُرنـاز، ‌نمـایـانـدی! تو شیواییِ مزمار پُر راز و رمز رستگاری را سرودی و زيبايیِ زمزمه‌ی زمرّدینِ احساس را، ساز بنمودی!

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

تو را در سر، رؤيای رسيدن به نهايتِ معنویّت بود؛ تو را در دل، اندیشه‌ی دیدارِ رخسارِ حقیقت بود؛ تو را در جان، اشتیاقِ وصالِ آن پـری‌رویِ مطلق بـود...

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

دلبر تو را ديدار نمود؛ و تـو، رايع و رسا، سرودِ رسيدن سـردادی؛ سِـروادِ وصال خواندی و رباعياتِ عارفانه و گیرای محبّت را، با ایثارِ جان، سرودی!
تو، لایقِ سرور بودی!

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

تو با دل‌سوختگیِ بسيار، داغِ دل بر دوشِ جان كشيدی و در رسيدن بدان دوستِ مطلق، بسيار كوشيدی!

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

و به فـرجـام: دريـای ديـدار، سينه گشود؛ آن يارِ عيّار، پرده از رخ بزدود؛ و رحمانیّتِ مطلق، با تمامِ مهربانی و کمالِ عطوفت، به قلب مشتاقت روی گشود...

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

آزادراهِ آسمانِ‌ آزاد،
بزرگ‌راهِ توست؛
که سوار بر اسبِ سپیدِ آزادی،
از آن بگذشتی... 

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

تو آزادمردی بودی آزادی‌خواه؛
که روح آسمانی‌ات،
از آزار هرگونه:
آگفت؛
آسیب؛
آفت؛
و آدرنگی،
آزاد بود؛
و شاد و آستین‌افشان،
در اوجِ آزادِ آسمانِ جان آسود!

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

شهید!
در جاریِ سرخِ محبّت، سينه‌ات سودايی و سوزان بود؛ سرايشِ سبزه‌بهار سودايی، از صدای صداقتِ سينه‌ات جاری است؛ هنوز هم مشکِ سـارای ستـايـشِ سوره‌های سبحانی، در سبزدشتِ سينه‌ات ساری است...
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

تو در آيينِ آسمانیِ عشق،
اتقانِ ايمان؛ اتمامِ عرفان؛
و اجابتِ سبزِ دعا بودی؛
و با ايثارِ جان،
خویشتن را،
بخشنده‌ی آزادی بنمودی!
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

هنوز هم می‌توان از استخوان‌های به‌جای مانده در زيرِ خروارها خاکِ جنوب، پاره‌های پيكرِ گل را بوييد!🌷
🌷هنوز هم می‌توان از شميمِ خوشِ مشهدِ خوبِ جنوب، بوی دلاویزِ عشق را احساس نمود!🌷
🌷هنوز هم می‌توان از صدای خروشِ رودهای جنوب، رود و دستانِ دعایت را شنود!🙏🌷
🌷من با آیاتِ صداقتِ صدايت، آشنا هستم!🙏
🌷من تو را، در صميميّتِ وصيّت‌هايت می‌شنوم...🌷

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

تو،
 آزفنداکِ آسمانِ عشق را،
زيباترين نقش و نشانی؛
و تاا آبادِ آباد،
 آبی و آسمانی و آزاد،
در بهشتِ آبادان؛
و آسمان‌سایِ عشق،
و آرام‌جای مِهر،
می‌مانی!

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

تو آزاد و آسیمه‌سر،

آهنگِ سفر نمودی؛

و آشیانِ آبادِ عشق را،

آرامشگاهی ابدی یافتی... 

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

تو در آبادخانه‌ی آزادی و آزادگی،

آینه‌دارِ آزادمردی و آزاده‌دلیِ انسانیتِ انسانی؛

که آبشخور از تنگنای این سرای خاکی بریدی؛

و تا فراسوی آزادراهِ آسمانهای آزاد،

پرکشیدی!

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

سبک روح؛ 
سبک بال؛ 
آزاد؛ 
رها، 
پر کشیدی و رفتی...
بر هرچه وابستگی؛ 
خستگی؛ 
ننگ و فریب، 
خط کشیدی و رفتی...
رفتی با سرور... 
پرغرور... 
پرشور...
تا نقطه ی نور...
تا اوج غرور...
فوج فوج وجودت در اوج؛
در سینه ی آسمان هاست، جاری...
موج موج عروجت در اوج؛
در سینه ی کهکشان هاست، جاری...
معراج آسمانی تو،
در گرمایی ترین جذوه ی سوزان؛
والاترین ذروه ی ایمان؛
و بالاترین نقطه ی عرفان،
با فر و شکوهی است بی پایان...
آواز آسمانی توست،
شیوا و دل انگیز و روان؛
روان بخش جان و جهان؛
و توان بخش تن و جسم و روح و روان...
روح تو، ناظر؛
روح تو، پویا؛
روح تو، بینا...
روح تو، زنده است؛
تا تمامی دنیا؛
تا پایان انسان ها...
تا پیوسته ی تاریخ؛
تا همیشه ی بودن...
تو،
زنده ای؛
بر قلب تباهی و ستم،
تازنده ای...
تو،
زنده ای؛
پاینده ای؛
خورشیدی تابنده ای؛
و پردیس برین،
زیبنده ی توست...

زهرا حکیمی بافقی، کتاب دل‌نامه‌ها و آفرین‌نامه‌ها، (توصیفی از شهید و ترسیمی از خط سرخ شهادت)، اصفهان: آشیانه‌ی برتر، ۱۳۹۴.

…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*