نشسته ام تک و تنها و چای می نوشم

نشسته ام تک و تنها و قهوه می نوشم

تمام تلخی عالم شده است تن پوشم

هزارو سیصد و پنجاه و هشت بود که من ...

کنار جادِه نشستم که عمر بفروشم

تلنگری بزن ای آسمان ...ترک دارم

ببار تا که ببارم گناه بر دوشم

هنوز بعد گذشت هبوط سی ساله ....

اسیر پنجه ی پس مانده های پاپوشم

.

.

.

جهان درون دل من دویده با چشمت

نشسته گویش افسانه هات در گوشم

دوباره با هوست مانده ام تک و تنها ...

بجز خیال تو با هیچ کس نمی جوشم

دوباره پشت سر هم مرا نزن هی پک ...

که می کند لب تو بی قرار خاموشم

نکش به آتشم آخر که حتم دارم من ...

شبیه خواب شبت می کنی فراموشم