روزگارم توپ شده است

گویا حرف هایم را کسی نمی فهمد نگاهی نمیکند و شاید نمی خندد غصه های دیروز من آب شده است نوشته هایم شعر ناب شده است افسوس در وادی حیرت دنیایم تشنه نشسته بر لب دریایم مردم زخم هایم خوب شده است به خدا روزگارم توپ شده است پس چرا هنوز ازمن گریزانید چشم هایتان را چون زندانید مرضیه تا بستر بیماری برخاست جهان دوباره جانش را خواست تو نه لایق ای زندگی ادم وار بمیر و بمیر و بمیر پیاده. ی سوار هیچ کس قبل از نیما شعر نو نگفته بود