عطر گلاب

عطر گلاب،ضجه گلهای پرپر است

کوباغبان،که فصل تبر برصنوبر است

یوسف زچاه دل نمی کند،از ترس عاشقی

گلدان،سرای هرزه گی و،بغض رازقی

دلبسته قفس شده بلبل،زترس باز

اینه گشته همدم او،بهر اشک و راز

درانتهای دیده من،جز غروب نیست

جز درد وغم به قلب شمال و جنوب نیست

خون است و اشک دمادم به چشم خلق

بغضی،ببسته ره به نفس،در درون حلق

باران و ابر،حسرت این خاک چاک چاک

تنها پناه خسته دلان،گشته اشک تاک

یارب،مگر به قبله گه ما،خدا نبود

ان خالقی که از رگ گردن،جدا نبود

تا کی نگاه خسته زند پر به اسمان

همراه ترس ،باده دوزخ به جام مان

عطر گلاب،و اشک من و شعر زخمی ام

یارب ببخش حرف دلم را به مستی ام