\ تاریخ پرشکوه دهلران \

شکوه
و
فر تاریخ هزاران ساله ی شهرم :
هه ور
میمه
علی کش
قلعه ی:
شیاخ و انجیر و تمام بام آبادی
همان، ماوای نستوه و سترگ پیشگاه نور
اینک اما شهر من
( در حسرت روز سپید خویش میگرید
جوانی سر فرو برده به اعماق نگاه بیکران سالهای رفته ی دیروز
ولی امروز
صحبت از قوم و نیای مردمان ساده
اما
سختکوش خویش ( بیهودست )
غبار است
و
بیابان
و
کمی باد موافق که:
برایش سنگ اندازند
من از تیر و تبار و تخمه ی دردم
به زیر بسترم:
خوابیده مردان شهید و لاله های خفته ی " ایمان "
من از شهر عزیز خویش میگویم
علی کش
میمه
و
آوردگاه هه ور مظلوم....
شبی را خواب میدیدم
شبی تاریک
و
ظلمانی
که ماه گرم، میخندد
" بر این گود و سرای سرد "



عیسی نصراللهی 95/4/21